Η πόλη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: Φονξιοναλισμός, προαστιοποίηση και η κριτική του Μοντέρνου

Abstract

Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, ο Μοντερνισμός γίνεται υλική πραγματικότητα στις οικιστικές αναπτύξεις και την αρχιτεκτονική του Φονξιοναλισμού (Λειτουργισμού), τόσο στη δυτική Ευρώπη και την Αμερική όσο και στις σοσιαλιστικές χώρες – γίνεται κατ’ ουσίαν ένα «διεθνές» στυλ. Οι αλλαγές που φέρνει στην αστική ζωή η τεχνοκρατική πολεοδομία, δηλαδή ο διαχωρισμός των λειτουργιών, η απώλεια της έννοιας του τόπου, η διάρρηξη της έννοιας της κοινότητας, επιδρούν αρνητικά στη ζωή ανάμεσα στα κτήρια, αλλά και στην κοινωνική συνοχή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, εμφανίζονται διανοητικές τάσεις που αντιτίθενται στον Φονξιοναλισμό. Εντός των CIAM οι τάσεις αυτές εκφράζονται από την ομάδα των Team X. Επιδραστικό ρόλο έχουν οι Καταστασιακοί, που θέτουν το ζήτημα του χωρικού σχεδιασμού στην «καρδιά» της κριτικής, ανατρεπτικής τους σκέψης για τη σύγχρονη αστική κατάσταση.

Functionalism became the prevalent ideology in the housing developments and the architecture in the decades after World War II, in Western Europe, in America and in socialist countries, thus becoming a truly ‘International’ style. The changes that occurred in urban life due to the postwar technocratic urban planning – that is, monofunctional districts, lack of connection with the specific place, disruption of the sense of community – influenced negatively life between buildings as well as social cohesion.. In this context, from the late 1950s onwards, intellectual trends in opposition to Functionalism start to appear. Inside the CIAM community, this critical trend is expressed by the Team X group. Radical groups such as the Situationists set the issue of spatial planning at the “core” of the critical, subversive thinking about the modern urban condition.