Τα Αγγλικά πρότυπα των «φυσικότροπων» διαμορφώσεων τοπίου και η εδραίωσητης νεότερης Ευρωπαικής τοπιακής συνείδησης

Abstract

Η μετάβαση από την τέχνη των κήπων, στην «αρχιτεκτονική τοπίου», συντελείται κατά τον 18ο αιώνα, στα πλαίσια νέων τοπιακών θεωρήσεων οι οποίες αναπτύσσονται στην Αγγλία της εποχής. Το αίτημα που προβάλλεται, είναι η διερεύνηση των χαρακτηριστικών του φυσικού τόπου με στόχο εντούτοις τον εντοπισμό κανονικοτήτων και τη χρήση τους με όρους συνθετικούς, ζωγραφικής κύρια αναφοράς. Αίτημα το οποίο, παρά την απώτερη ελεγκτική του πρόθεση, βρίσκεται πλησιέστερα στην αναγνώριση της αξίας των φυσικών ποιοτήτων από προηγούμενες τοπιακές θεωρήσεις. Αποτελεί επομένως η τοπιακή θεώρηση του 18ου αιώνα μετάβαση από την εμφατική εφαρμογή του οπτικού ελέγχου στην αξιοδότηση της φύσης και συντελείται στο πλαίσιο της ανάπτυξης του Εμπειρισμού όσο και του Διαφωτισμού. Αυτός άλλωστε ο θεωρητικός καθορισμός εξηγεί τον ρητό συσχετισμό της Αγγλικής αρχιτεκτονικής τοπίου με την ανάπτυξη των νεότερων αστικών Ευρωπαϊκών πολιτευμάτων, όπως και τον συσχετισμό με τον κλασσικισμό και το αρχαίο Ελληνικό τοπίο.