H πολυπλοκότητα του χώρου στο Μπαρόκ

Abstract

Στο Κεφάλαιο 4 εξετάζεται ο πολυαισθητηριακός εικαστικός χώρος του Μπαρόκ. Από τη ζωγραφική ως τη γλυπτική και τις ψευδαισθητικές τοιχογραφίες και οροφογραφίες μετατρέπεται σε έναν φαντασμαγορικό θεατρικό χώρο, με τις μορφές να τον διαπερνούν και να τείνουν να βγαίνουν από τα όριά τους για να μπουν στον χώρο του θεατή. Η πολυαξονικότητα του Μπαρόκ θα πάψει με την επικράτηση του ορθού λόγου του Διαφωτισμού και τον Νεοκλασικισμό, που θα οργανώσει τον χώρο συγκρατημένα, με τάξη και κανόνες που θα αντανακλούν τη ζητούμενη ηθική του χρηστού πολίτη.

Chapter 4 explores the multisensory visual space of the Baroque era. From painting and sculpture to illusionistic frescoes and ceiling decorations, space is transformed into a theatrical, phantasmagorical realm—one in which forms appear to break free from their boundaries and actively invade the viewer’s space. This dynamic, multiaxial spatial experience—characteristic of the Baroque—comes to an end with the rise of Enlightenment rationalism and the aesthetic principles of Neoclassicism. In contrast, Neoclassical space is governed by restraint, order, and clarity, reflecting the moral ideals and civic virtues associated with the "good citizen."