Ο χώρος της προοπτικής

Abstract

Η Αναγέννηση είναι η περίοδος που εισάγεται για πρώτη φορά η γραμμική προοπτική ως μέθοδος αντικειμενικής αναπαράστασης του χώρου στη δισδιάστατη εικονιστική επιφάνεια. Ο χώρος που αναπαριστάνεται στη δισδιάστατη εικονιστική επιφάνεια με τη γραμμική προοπτική είναι τέτοιος, που, στηριζόμενος στα μαθηματικά, εικονίζεται πάντα αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τις προσωπικές απόψεις ή την ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη. Από το 1401 έως το 1524 η κεντρική προοπτική για την αναπαράσταση του χώρου τοποθετεί τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου. Μετά το 1524, όμως, κατά την περίοδο του Μανιερισμού, οι καλλιτέχνες άλλαξαν τρόπο απεικόνισης του τρισδιάστατου χώρου στη ζωγραφική επιφάνεια, και έσπρωξαν τον χώρο όχι προς το βάθος, αλλά προς την πλευρά του θεατή.

The Renaissance marks the introduction of linear perspective as a systematic method for objectively representing space on a two-dimensional pictorial surface. This mathematically based technique ensures that space is depicted independently of the artist’s personal views or temperament, establishing a standardized visual logic. Between 1401 and 1524, central perspective positioned humanity at the center of the world, reflecting the era’s humanistic worldview. However, during the subsequent Mannerist period, artists began to alter the depiction of three-dimensional space, shifting it away from depth and directing it toward the viewer.