Το Τοπίο ως Νοητό Πλαίσιο

Abstract

Στο προηγούμενο κεφάλαιο, αναφερθήκαμε στη γενεαλογία του τοπίου και σε μερικές εκδοχές του, όπως αυτές αναδύονται ως δομικές έννοιες στον σχεδιασμό. Σε αυτό το κεφάλαιο θα εμβαθύνουμε στη μελέτη του τοπίου με γνώμονα τις συγκροτητικές του ιδιότητες. Ως πολιτισμική συγκρότηση, το τοπίο μπορεί να παραλάβει τη γλώσσα, τη διδαχή, την επιθυμία και μια σειρά από συνεκδοχές όπως είναι η μεταφορά και η αλληγορία. Αυτές οι ιδιότητες του τοπίου μπορούν να ενσταλάξουν αφηγήματα και παράλληλους κόσμους στην αρχιτεκτονική σκέψη, επιτρέποντας σύνθετες στρωματογραφίες του νοήματος στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Το τοπίο ως φέρουσα δομή του πολιτισμού προσφέρει υποδοχές και υφάνσεις που μπορούν να τροφοδοτήσουν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό κατά τη διατύπωση των τοπομορφών.

In the previous chapter, the genealogy of locus (place) and its implications as they emerge as structural components for architectural design were discussed. In this chapter we will delve deeper into the study of landscape, based on its fundamental properties. As cultural construct, landscape can imply language, guidance, desire, as well as a series of contextual aspects such as metaphor and allegory. Such properties attributed to landscape elicit narratives and parallel worlds within architectural thought, allowing for a complex layering of meaning in architectural design. Landscape, a cultural carrying substructure, offers indentations and fabrications which may nurture architectural design as landform.