Περί Τόπου

Abstract

Στο κεφάλαιο αυτό αναπτύσσονται διακριτές θεωρητικές προσεγγίσεις της νεωτερικότητας για τον τόπο. Ο τόπος ως αντικείμενο καταγραφής και αποτύπωσης συνδέεται με τις θετικές επιστήμες και τη σύζευξη μαθηματικών και γεωμετρίας, η οποία θα οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων γνωστικών πεδίων όπως είναι η προοπτική και η χαρτογραφία. Η υπέρβαση της σταθερότητας του τόπου στη σύγχρονη τέχνη ανατρέπει τη συμβατική σχέση τόπου και αρχιτεκτονήματος. Η μετάβαση από την εφαρμογή των συστημάτων μέτρησης -όπως ο κάνναβος και το κανονιστικό πλαίσιο της ρασιοναλιστικής πόλης- στον μετασχηματισμό του αστικού τοπίου σε ισοτροπικό σύστημα αλλάζει τους όρους θεώρησης του τόπου. Ακολουθούν η διερεύνηση του τόπου στον κυβερνοχώρο και η πρόσληψή του μέσω δορυφόρου.

Distinct approaches of modernity, where place (or locus) is concerned, unfold in this chapter. Place, as an entity to be documented and surveyed, appears linked to positive science coupled with the fields of mathematics and geometry, as well as with advancements and practices such as perspective and cartography. As modern art questions the stability of place, the customary relationship between place and architecture is subverted. The transitions from applied metric systems -like the grid and the normative framework of the rationalist city- to the transformation of urban landscape into an isotropic system, to cyberspace and satellite view, reshape the ways we perceive place.