Χώρος και Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις

Abstract

Το παρόν σύγγραμμα αναφέρεται στον ανθρωποκεντρικό σχεδιασμό και στη διεπιστημονική του διάσταση. Εκπορεύεται από την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τους σχεδιαστές ως μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου, το οποίο χρησιμοποιεί συνδυαστικά δεδομένα επιστημονικών περιοχών, συνεργάζεται ισότιμα σε διεπιστημονικές ομάδες και αντιμετωπίζει τη σχεδιαστική διαδικασία κριτικά, ως μέρος μιας ιδεολογικής τοποθέτησης που προάγει το κοινωνικό σύνολο και έχει τη δυνατότητα να διασφαλίσει ισότιμες συνθήκες καλής ποιότητας ζωής. Η σύνδεση της εκπαίδευσης και, στη συνέχεια, του επαγγέλματος με πραγματικές κοινωνικές συνθήκες και προβλήματα, η συμμετοχή σε μία ολιστική διαδικασία, η αναγνώριση της διαφορετικότητας και των σημαντικών κοινωνικών ζητημάτων, οι πειραματικές διαδικασίες, η αυτενέργεια και η δυνατότητα επιλογής από τους σχεδιαστές ζητημάτων ενδιαφέροντός τους, είναι αυτά που, κατά την άποψή μας, μπορούν να χαρακτηρίσουν τον σύγχρονο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό· μάλιστα του αποδίδουν χαρακτηριστικά με μεθόδους που ενισχύουν κοινωνικές αλλαγές προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, παράλληλα με την αισθητική της μορφής και τον λειτουργικό του ρόλο, που αποτελούν το πρωτογενές περιεχόμενό του. Με βάση, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, η εκπαίδευση στον κοινωνικό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό προϋποθέτει την εκπαίδευση στην ολιστική προσέγγιση του σχεδιασμού, τον αναστοχασμό και τη συνεκτίμηση παραμέτρων και πρακτικών από διαφορετικές επιστημονικές περιοχές που μπορούν να συμβάλουν στην κατανόηση σύνθετων ζητημάτων, τα οποία αποτελούν το ζητούμενο στις σύγχρονες σχεδιαστικές πρακτικές. Ανασύροντας, λοιπόν, τη ρήση του László Moholy-Nagy (1947) ότι «ο σχεδιασμός δεν είναι ένα επάγγελμα, αλλά μια συμπεριφορά», συνοψίζουμε στην ανάγκη εφαρμογής νέων ακαδημαϊκών, κριτικών και διεπιστημονικών προσεγγίσεων έτσι ώστε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να εμπνευστούν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν σύγχρονα προβλήματα με καινοτόμο σχεδιασμό και όλες τις απαιτήσεις ενός τυπικού ακαδημαϊκού πλαισίου. Οι διαδικασίες του δημιουργικού σχεδιασμού και οι δεξιότητες που συνεισφέρουν δυναμικά σε κοινωνικές προκλήσεις, κοινωνική συμμετοχή και συνεργασία, μπορούν να αναγνωριστούν ως στοιχειώδεις για τη νοηματοδότηση της συμμετοχής των μελλοντικών σχεδιαστών στην κοινωνία.

This book refers to human-centered design and its interdisciplinary dimension. It stems from the need to address designers as part of a wider framework that uses combined data from scientific areas, collaborates equally in interdisciplinary groups and approaches the design process critically, as part aswell of an ideological position that promotes society and has the potential to ensure equal conditions of good quality of life. The connection of education and, after that, of the profession with real social conditions and problems, the participation in a holistic process, the recognition of diversity, important social issues, experimental processes, self-activity and the possibility for designers to choose themes of their interest are those, in our opinion, that can characterize contemporary architectural design; they even attribute to its characteristics with methods that strengthen social changes for the benefit of society as a whole, besides the aesthetics of form and its functional role, which constitute its primary content. According to the above, education in social architectural design presupposes education in the holistic approach to design, re-contemplation and the consideration of parameters and practices from different scientific areas, that can contribute to the understanding of complex issues which are the demand in modern design practices. Therefore, recalling the saying of László Moholy-Nagy (1947) that "design is not a profession, but a behavior", we sum up in the need to apply new academic, critical and interdisciplinary approaches so that students will be inspired to face contemporary problems with innovative design and all the requirements of a typical academic framework. Creative design processes and skills that contribute dynamically to social challenges, social participation and collaboration, can be recognized as fundamental to making sense of future designers' participation in society.