Θεσμοί, φεστιβάλ, σύνολα και ερμηνευτές της μουσικής πρωτοπορίας στην Ελλάδα

Abstract

Στο κεφάλαιο εξετάζεται το περιβάλλον διαμόρφωσης της μεταπολεμικής μουσικής πρωτοπορίας στην Ελλάδα, από πλευράς θεσμών, φορέων και προσώπων στήριξης και προώθησής της. Η επισκόπηση εκτείνεται από το Εργαστήρι Σύγχρονης Μουσικής του Ινστιτούτου Goethe (1962) έως τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες (1979), ενώ παρεμβάλλονται οι πέντε Ελληνικές Εβδομάδες Σύγχρονης Μουσικής (1966, 1967, 1968, 1971, 1976). Επίσης, συνεξετάζονται ο ρόλος της διεθνούς ψυχροπολεμικής πολιτιστικής διπλωματίας, των υπηρεσιών και ιδρυμάτων της, η παρουσία των εγχώριων καθιδρυμένων φορέων (Φεστιβάλ Αθηνών, ΕΟΤ), τα νέα μουσικά σύνολα τα οποία δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της σύγχρονης μουσικής όπως η Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964) και το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής (1967), αλλά και οι μουσικοί εκτελεστές οι οποίοι εξειδικεύτηκαν στο νεωτερικό ρεπερτόριο και τον επιτελεστικό πειραματισμό.

The cultural environment where the postwar Greek musical avant-garde was shaped under the promotion and support of institutions, agencies, and individuals, is examined in the present chapter. The review extends across the establishment of the Contemporary Music Lab of the Goethe-Institut Athen (1962) to the ISCM World Music Days (1979), including the five Hellenic Weeks of Contemporary Music (1966, 1967, 1968, 1971, 1976). Furthermore, the role of international Cold-War cultural diplomacy, its agencies and institutes, the presence of the already established Greek institutions (Athens Festival, Greek National Tourism Organization), the new musical ensembles that were founded to perform contemporary music works such as the Athens Expremental Orchestra (1964) and the Hellenic Ensemble of Contemporary Music (1967), as well as the new performers who specialized in the avant-garde repertory and performance experimentation, are also comparatively co-examined.