Η πρώτη μεταπολεμική γενιά: Παπαϊωάννου, Δραγατάκης, Σισιλιάνος

Abstract

Η ανάδυση των πρώτων σημαντικών μορφών της μεταπολεμικής γενιάς της ελληνικής πρωτοπορίας φέρνει στο προσκήνιο συνθέτες με διαφορετικές αφετηρίες καλλιτεχνικής σκέψης, οι οποίες όμως συναντώνται στην κοινή τους αντίληψη έκφρασης του «νέου». Μεταξύ άλλων, εξετάζονται συγκριτικά η συνεισφορά όχι μόνο στο πεδίο της σύνθεσης αλλά και της διδασκαλίας (Παπαϊωάννου), η μορφοδόμηση ενός σύγχρονου μουσικού συντακτικού υπό νέες θεωρήσεις της παράδοσης (Δραγατάκης), καθώς και η ένταξη της αντίληψης της ελληνικότητας στο πλαίσιο ενός κοσμοπολίτικου διεθνισμού με γηγενείς καταβολές (Σισιλιάνος). Προσμείξεις, αντιθέσεις και μουσικές ταυτότητες αναδεικνύουν πολύμορφες όψεις δημιουργίας, αισθητικής, ιδεολογίας και παρουσίας των παραπάνω συνθετών στην εγχώρια μουσική ζωή των δεκαετιών 1950-70, αλλά και κατά το πέρασμα στη δεκαετία του 1980.

At the emergence of the postwar Greek musical avant-garde generation to the forefront, we see composers of different artistic thought who also share a common perception of expressing the "new". Their contribution in the field of teaching besides composing (Papaioannou), the formation of a modernist musical syntax under contemporary perspectives of Greek tradition (Dragatakis), as well as the integration of the notion of hellenicity into a broader cosmopolitan internationalist context (Sicilianos) are all comparatively examined. Origins of mixture, contrast, and musical identity are discussed as to highlight the variable perspectives of artistic creation, aesthetics, ideology and presence of the above composers in Greek musical life of the 1950s-70s and also of the transitional 1980s.