Αθλητικές κακώσεις στο άνω άκρο

Abstract

Οι αθλητικές κακώσεις στο άνω άκρο αποτελούν μια συχνή οντότητα μεταξύ των αθλητών, με διαφορετική εμφάνιση και κατανομή ανάλογα με το σπορ και τον πληθυσμό. Διάφορες ταξινομήσεις χρησιμοποιούνται για τον διαχωρισμό των αθλητικών κακώσεων, με μία από τις κυριότερες να περιλαμβάνει τη διάκρισή τους σε οξείες και χρόνιες. Διαστήματα συμπτωμάτων διάρκειας 6 εβδομάδων έως 6 μηνών έχουν προταθεί για τον χαρακτηρισμό μιας κάκωσης ως χρόνιας, με μεγάλη ετερογένεια και υποκειμενικότητα ως προς τον ακριβή καθορισμό της διάρκειας των συμπτωμάτων. Είναι συχνά προτιμότερη η χρήση του όρου «σύνδρομο υπέρχρησης», ο οποίος περιγράφει παθήσεις που δεν προκαλούνται από οξύ τραυματισμό, αλλά από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς και συνεχή καταπόνηση. Οι κακώσεις από υπέρχρηση αφορούν κυρίως παθήσεις των τενόντων, όπως των τενόντων του στροφικού πετάλου του ώμου ή των εκτεινόντων του αγκώνα. Οι τραυματισμοί του ώμου είναι ιδιαίτερα συχνοί σε ρίπτες και σε οποιονδήποτε αθλητή που εκτελεί συχνές κινήσεις του ώμου πάνω από το επίπεδο της κεφαλής. Οι κυριότεροι τραυματισμοί περιλαμβάνουν την υπακρωμιακή προστριβή, τη ρήξη του τενοντίου πετάλου και την αστάθεια του ώμου με τις ρήξεις του επιχείλιου χόνδρου. Στον αγκώνα συναντάμε τις περισσότερες κακώσεις σε αθλήματα ρίψης, όπως το μπέιζμπολ και το τένις. Η πλειονότητα των τραυματισμών αυτών είναι χρόνιοι, από υπέρχρηση, με κύρια εκδήλωση την έξω επικονδυλίτιδα. Οι αθλητικές κακώσεις του καρπού και του χεριού αποτελούν μια ιδιαίτερη πρόκληση για τον ορθοπαιδικό χειρουργό και απαιτούν εξατομικευμένη προσέγγιση σύμφωνα με τις ανάγκες, το άθλημα, τις απαιτήσεις και την ηλικία του ασθενούς. Αφορούν συνηθέστερα τραυματισμούς των οστικών δομών (κάταγμα περιφερικής κερκίδας, μετακαρπίων και δακτύλων) ή των συνδεσμικών στοιχείων. Η διάγνωση όλων των τραυματισμών γίνεται κλινικά και επιβεβαιώνεται στις περισσότερες περιπτώσεις ακτινολογικά. Όταν τίθεται η διάγνωση, η θεραπευτική προσέγγιση ξεκινά λαμβάνοντας υπόψη τη φύση του τραυματισμού, καθώς και το επίπεδο του αθλητή. Όταν προτιμάται η συντηρητική θεραπεία, τα μέτρα που εφαρμόζονται περιλαμβάνουν τη λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, την εφαρμογή φυσικοθεραπειών και τη χρήση ειδικών ναρθήκων. Η αποκατάσταση-φυσικοθεραπεία παίζει σημαντικό ρόλο στις κακώσεις του άνω άκρου. Οι στόχοι της αποκατάστασης περιλαμβάνουν την ελάττωση ή εξαφάνιση του άλγους, τη βελτίωση της κινητικότητας με ανάκτηση πλήρους εύρους κίνησης, τον έλεγχο και την υποχώρηση του οιδήματος, την επίτευξη πλήρους δύναμης και την ανάκτηση της συνέργειας των μυών.

Sports injuries of the upper extremity are a common entity among athletes with different clinical features and distribution depending on the sport and population. Various classifications are used for sports injuries, with the main one classifying them into acute and chronic. Symptom duration of 6 weeks to 6 months has been proposed to characterize an injury as chronic, with great heterogeneity and subjectivity existing in the precise definition of symptom duration. It is often preferable to use the term "overuse syndrome" which describes conditions that are not caused by acute injury, but by repeated minor injuries and continuous strain. Overuse injuries mainly involve tendon conditions, such as the rotator cuff or the elbow extensors. Shoulder injuries are particularly common in throwers and in athletes who perform frequent overhead shoulder movements. Major injuries of the shoulder include subacromial impingement, rupture of the rotator cuff, and shoulder instability with labral tears. The elbow is most commonly injured in throwing sports such as baseball and tennis. The majority of these injuries are chronic, resulting from overuse, with the main manifestation being external epicondylitis. Sports injuries of the wrist and hand constitute a special challenge for the orthopedic surgeon and require a personalized approach according to the needs, sport, and age of the patient. They most commonly involve injuries to bony structures (fracture of the distal metacarpals, metacarpals, and fingers) or ligamentous injuries. The diagnosis of all injuries is set clinically and is confirmed radiologically. When the diagnosis is made, the therapeutic approach begins taking into account the nature of the injury as well as the professional level of the athlete. When conservative treatment is chosen, the measures applied include anti-inflammatory drugs, physical therapies, and the utilization of special splints. Rehabilitation-physical therapy plays an important role in the upper extremity injuries. The goals of rehabilitation include reduction or elimination of pain, improvement of mobility by regaining full range of motion, control and reduction of the swelling, full strength and muscle synergy recovery.