Κακώσεις πηχεοκαρπικής

Abstract

Τα κατάγματα της περιφερικής κερκίδας αποτελούν τη συχνότερη ορθοπαιδική κάκωση. Η επιλογή της θεραπευτικής τακτικής βασίζεται στα χαρακτηριστικά του κατάγματος και στις λειτουργικές απαιτήσεις του ασθενούς. Σε γενικές γραμμές πάντως και όσον αφορά ασθενείς κάτω των 65 ετών, βαίνει αυξανόμενη διεθνώς η επιλογή της χειρουργικής αντιμετώπισης και ειδικότερα με παλαμιαία πλάκα. Τα κατάγματα του περιφερικού άκρου της κερκίδας αποτελούν και τη συχνότερη παιδιατρική ορθοπαιδική κάκωση. Οι ιδιαιτερότητες στα παιδιατρικά κατάγματα αφορούν την ύπαρξη του συζευκτικού χόνδρου στα όρια μετάφυσης και επίφυσης, την ύπαρξη ισχυρού περιοστέου που δίνει ατελείς τύπους καταγμάτων αλλά και γρήγορη πώρωση, καθώς και την εντυπωσιακή δυνατότητα διόρθωσης ανατομικών διαταραχών (remodeling). Οι κακώσεις της περιφερικής κερκιδωλενικής άρθρωσης (distal radioulnar joint/DRUJ) και του τρίγωνου ινοχόνδρινου δίσκου (triangular fibrocartilage complex/TFCC) είναι αίτιο για άλγος στην ωλένια πλευρά του καρπού και είτε απαντώνται αυτόνομα (π.χ. σε αθλητές) είτε συνυπάρχουν με τα κατάγματα του περιφερικού άκρου της κερκίδας. Οι κακώσεις αυτές είναι πιθανότερες, όταν συνυπάρχουν κατάγματα της περιφερικής ωλένης, της στυλοειδούς απόφυσής της, σε κακώσεις Essex-Lopresti, καθώς και κατάγματα-εξαρθρήματα Galeazzi. Είναι πιθανόν να διαλάθουν και η μη αντιμετώπισή τους να δημιουργήσει λειτουργικό έλλειμμα και ενοχλήματα στην πηχεοκαρπική. Το κάταγμα του σκαφοειδούς είναι το συχνότερο από τα κατάγματα των οσταρίων του καρπού. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός ότι, λόγω της αιμάτωσης του σκαφοειδούς και ανάλογα με τη μορφολογία του κατάγματος, υπάρχει σημαντικός κίνδυνος ψευδάρθρωσης και άσηπτης νέκρωσης του οσταρίου. Τα κατάγματα των υπόλοιπων οσταρίων του καρπού δεν είναι συχνές κακώσεις και μπορούν εύκολα να διαλάθουν. Πιο συχνά δε, απαντώνται στο πλαίσιο γενικότερων καταγμάτων και εξαρθρημάτων του καρπού. Οι συνδεσμικές κακώσεις του καρπού περιλαμβάνουν μια μεγάλη σειρά από βλάβες που μπορεί να είναι εντοπισμένες μεταξύ δύο οσταρίων ή σύνθετες. Είναι αποτέλεσμα, συνήθως, σημαντικής βίας από πτώσεις εξ ύψους, τροχαία ατυχήματα αλλά και αθλητικές κακώσεις. Πέραν των απλών διαστρεμμάτων (sprains), η διαταραχή της ανατομικής σχέσης και συναρμογής των οσταρίων είτε μεταξύ τους είτε και με την κερκίδα, λόγω ρήξης συνδέσμων, καταλείπει λειτουργικά ενοχλήματα και μεσομακροπρόθεσμα οδηγεί σε άλλοτε άλλης έκτασης μετατραυματική οστεοαρθρίτιδα του καρπού. Για τον λόγο αυτόν, οι συνδεσμικές κακώσεις του καρπού πρέπει να διαγιγνώσκονται και να αντιμετωπίζονται άμεσα και χειρουργικά (ως επί το πλείστον).

Fractures of the distal radius are among the most common orthopaedic injuries. The choice of treatment method is based on the characteristics of the fracture and the functional requirements of the patient. However, for patients under 65 years of age, operative treatment with volar locking plates tends to be the treatment of choice. Distal radius fractures are the most common pediatric orthopaedic injury. .As it occurs with all fractures in skeletally immature patients, thick periosteum produces special fracture types and growing plate injuries can affect bone growth. On the other hand, bone healing is fast and there is a significant ability of correcting malunion deformities by remodelling. Injuries of the distal radioulnar joint (DRUJ) and the triangular fibrocartilage complex (TFCC) either isolated (e.g. sport injuries in athletes) or associated with distal forearm fractures, can cause ulnar sided wrist pain. These injuries are more likely to happen when distal ulna and ulna styloid fractures coexist, in Essex-Lopresti injuries as well as Galeazzi fractures-dislocations, . Failure in diagnosis of such injuries is not rare and results in wrist functional deficit and discomfort. Scaphoid fractures are the most common fractures of carpal bones. Depending on the morphology of the fracture, there is relatively high risk of non-union and aseptic necrosis of the scaphoid due to restricted arterial perfusion. Fractures of the rest carpal bones are not very common and they can be easily misdiagnosed. They often happen as a part of more complex injuries (fractures and dislocations) of the wrist. Ligamentous injuries and dislocations of the wrist involve a wide range of lesions that can be localized between two carpal bones or can be more complex . They are often the result of a significant force caused from a fall, traffic accident or sports injury. Apart from simple sprains, the disorder in the anatomy and relevant motion due to ligament rupture, can cause functional impairment and leads in post-traumatic arthritis of the wrist in the long-term. Therefore, in the main syndesmotic carpal injuries should be diagnosed promptly and treated operatively.