Κοινωνική μάθηση και ανάπτυξη φιλίας με συνομηλίκους των παιδιών με νοητική αναπηρία

Abstract

Το τέταρτο κεφάλαιο διαπραγματεύεται την κοινωνική μάθηση σε σχέση με την ανάπτυξη φιλίας μεταξύ των ατόμων με νοητική αναπηρία και των συνομηλίκων τους. Οι φιλικές σχέσεις για τα παιδιά με νοητική αναπηρία είναι πιθανότατα εξίσου σημαντικές, όπως και για τα παιδιά της τυπικής ανάπτυξης. Αρχικά παρουσιάζονται έρευνες οι οποίες εξετάζουν τις προτιμήσεις και τις φιλίες με συνομηλίκους σε παιδιά με νοητική αναπηρία. Οι έρευνες καταδεικνύουν ότι τα τελευταία αναπτύσσουν σαφώς μια φιλία, αλλά η πλειονότητα των παιδιών αυτών εμπλέκεται σε μια πιο μονομερή (μονόπλευρη) έκφανση της φιλίας με ποιοτικά διαφοροποιημένα χαρακτηριστικά (Freeman & Kasari, 2002· Guralnick, Neville, Hammond, & Connor, 2007). Από την άλλη, σχολιάζεται και το γεγονός ότι οι γονείς παιδιών με νοητική αναπηρία συχνά θέλουν εμπειρίες σε ένα λιγότερο περιοριστικό περιβάλλον, μαζί με παιδιά τυπικής ανάπτυξης, ώστε να μάθουν τα παιδιά τους από «καλά πρότυπα» και να αναπτύξουν φιλίες (Kasari, Freeman, Bauminger & Alkin, 1999). Παρ' όλα αυτά, έρευνες για την επίδραση της ένταξης στην κοινωνική ανάπτυξη αυτών των παιδιών ανέδειξαν αντικρουόμενα αποτελέσματα (Feldman, Carter, Asmus & Brock, 2016). Αυτό διότι η είσοδος και η φυσική παρουσία των παιδιών με νοητική αναπηρία στο σχολείο δεν συνεπάγεται αυτόματα την κοινωνική τους ένταξη. Επιπρόσθετα, παρουσιάζονται διάφορες πτυχές της φιλίας, όπως η εγγύτητα και η ομοφιλία (Hodapp & Fidler, 2016), ο ρόλος του διαμεσολαβητή της παρέμβασης (Feldman et al., 2016· Kasari et al., 2012), καθώς και ο βαθμός γενίκευσης των κοινωνικών δεξιοτήτων και η μετεξέλιξή τους σε φιλικές σχέσεις στην κοινότητα (Chang et al., 2016).

The fourth chapter deals with social learning in relation to the development of friendship between people with intellectual disabilities and their peers. Friendships for children with intellectual disabilities are probably just as important as for children of normal development. Initially, research is presented, which examines the preferences and friendships with peers in children with intellectual disabilities. Research shows that the latter clearly develop a friendship, but the majority of these children are involved in a more one-sided (one-sided) manifestation of friendship with qualitatively differentiated characteristics (Freeman & Kasari, 2002. Guralnick, Neville, Hammond, & Connor, 2007). On the other hand, it is commented that the parents of children with intellectual disabilities often want experiences in a less restrictive environment, together with children of normal development, in order for their children to learn from "good role models" and to develop friendships (Kasari, Freeman, Bauminger, & Alkin, 1999). However, research on the impact of integration on the social development of these children has shown conflicting results (Feldman, Carter, Asmus, & Brock, 2016). This is because the entry and physical presence of children with intellectual disabilities in school does not automatically imply their social inclusion. In addition, various aspects of friendship are presented, such as intimacy and homophobia (Hodapp & Fidler, 2016), the role of intervention mediator (Feldman et al., 2016. Kasari et al., 2012), as well as the degree of generalization of social skills and their evolution into community-friendly relationships (Chang et al., 2016).