Επαφές Αθήνας και Θράκης

Abstract

This chapter offers a presentation of the relations and the contacts between the Athenians and the Thracians during the Archaic and Classical periods. The aim of the chapter is to acquaint the reader with the historical and geographical framework within which the inhabitants of the two regions developed their contacts in or- der to understand better the Thracian presence in the Attic vase-painting and the existence of Attic pottery in Thrace. The combination of the above will contribute to a more global approach and a better knowledge of the relations between Athens and Thrace and to a better understanding and use of Attic pottery as a guide to this goal. The chapter is divided into parts that aim to present the different aspects of this historical and geographical information. The first part is devoted to Thrace itself and its people, providing information about its geogra- phy and resources as well as the traditions and characteristics of the Thracians themselves. The second part presents the historical outline of the relations between Athens and Thrace during the Archaic and Classical periods, illustrated with the most representative examples of the historical and political events of the time. Here, the focus is more on the Athenian presence in Thrace. The Thracian presence in Athens is examined in the final two parts of this chapter. The first presents the inclusion of Thrace and its myths in Athenian poetry and drama, since they occur often in the works of the significant poets. The second and last part of the chapter focuses on the physical presence of the Thracians in Athens. Thrace and its people were the neighbors of the Greeks in the North. The region was inhabited by Thracians who were divided into many different tribes, such as the Edonoi, the Odomantes, the Odryses, the Kikones, the Bisaltes, and the Bistones. These tribes were independent from one another and they had their own names and geographical area in which they lived. Furthermore, each tribe had its own organization and rule. That was the case for the inhabitants of Thrace until the foundation of the Odrysian kingdom under the king Teres I and afterwards his son Sitalkes I, in the fifth century B.C. The Thracians were illiterate and this is the reason they didn’t leave their own texts with information on their own traditions and culture. The result is that all our knowledge on Thrace and its people to come from non-Thracian sources with ancient Greek literature being the primary source. Based on these sources, we know that the people of Thrace were skilled warriors, famous for their weapons and horses since the Homeric times. Due to the metal resources in their homeland, they were very knowledgeable in metallurgy, and hunt- ing, agriculture and stock-raising were among their main occupations. At the same time they used to sell their children as slaves and their women were renowned nurses. Even though they were illiterate, they loved mu- sic and Thrace was considered the homeland of music in antiquity. Celebrated mythical musicians of ancient times, such as Orpheus and Thamyras, were considered Thracians. The exact physical borders of Thrace cannot be set, because they moved over time, based on the socio- political conditions of each period. Moreover, the different Thracian tribes may have changed locations until, at least, the foundation of the Odrysian kingdom in the fifth century B.C. Despite that, there is a general geo- graphical framework within which to place Thrace and its people. The border in the north was the river Istros (Danube today), the Black Sea to the east and the Aegean in the south. There is a difficulty in defining the borders to the west, since the Thracians moved gradually to the east due to the expansion of the Macedonians and their kingdom. During the Classical period, the borders to the west had reached the river Strymon and by the time of the reign of Philip II, the river Nestos. The geographical position of Thrace, placed between Europe and Asia, meant that Thrace functioned as a bridge between these two continents and two seas, the Aegean and the Black Sea. The mountainous terrain of Thrace created natural borders, such as for example the mountains in Nestos, Pangaion and Rhodope. The long coastline with its natural harbors was another advantage of the region, facilitating the foundation of vari- ous types of settlements, as for example emporia (trade stations). Furthermore, the great number of rivers in Thrace formed «roads» (e.g., Strymon, Evros) that made the transportation of both people and goods easy. It was not only the geographical placement of Thrace that made the region important and of interest for other people, the Greeks and Athenians in particular. The natural resources of the area were also of great importance. Thrace was rich in iron, copper, silver and gold. The Strymon valley was among the most fertile in the north Aegean and it was covered with forests. This timber was valuable not only for its use as fuel but also for shipbuilding. At a time when Athens based its strength on its naval power, access to Thracian timber meant a lot. The geographical position and the natural resources of Thrace attracted Greeks in early times, probably already in the Bronze Age. However, it is during the period of Greek colonization that the actual contacts be- tween the Greeks and the inhabitants of Thrace took place, through the foundation of colonies in the Aegean area and in the Black Sea. Athens was not among the first Greek cities that participated in the colonization of the area. It made its ap- pearance sometime later when it started its own expansion and was attracted by Thracian natural resources. The earliest contacts of the Athenians with the region of Thrace as recorded in the literary sources, date in the sixth century B.C. when Miltiades the elder -the ancestor of the Marathon victor- settled in the Thracian Cher- sonese, having accepted the invitation of the local people, the Dolonkoi. After Miltiades, it was Peisistratus who arrived in the region of Thrace, during his exile. He founded Rhaekelos, which can be placed somewhere in the Thermaic Gulf, while afterwards he went to Pangaion where he acquainted wealth from the mines in the region. The contacts of Athens with Thrace became closer in the next century, the fifth century B.C., when the Athenians attempted to establish their control over certain areas of Aegean Thrace and the Propontis. The Strymon valley was of great interest to them and they made several attempts before they managed to found colonies there. Duringthefifth century B.C., the relations of the Athenians with the Thracians alternated be- tween wars and alliances. The Persian Wars and the foundation of the first Delian League (478/77 B.C.), which in reality was the first Athenian League, provided Athens with the excuse to turn to Thrace and to try to gain control of the region in the name of its liberation from the Persians. The triumph over Eion (476/75 B.C.) was the first victory of the League and its general, Kimon, received great honors for this. A number of victories and defeats, as for example the rout of Athenians at Drabeskos, indicate not only the contacts of but the interest of the Athenians in the region as well. It was around the middle of the fifth century B.C., however that the Athenian approach to Thrace changed. During the times of Perikles, apart from the war expeditions, the Athenians attempted to be on good terms with the Thracians as well as to found colonies in the area. The foundation of Brea was one example, but the most representative was the foundation of Amphipolis that succeeded after several attempts by Agnon in 437 B.C. The establishment of Amphipolis meant control of the Strymon valley and its resources for the Athenians. The alliance with the Thracian king, Sitalkes, in 431 B.C., was another example of this change in the relation- ship between Athens and Thrace and an indication of the importance of having Thracians as allies. In general, the relations of the Athenians with the Odrysian kingdom played an important role in the contacts of the two people. The Peloponnesian war had a great influence on the contacts and the relations of Athens with Thrace. It should be noted that many of the battles took place in the area and during certain periods, the region was the frontline of the war. During the war, there were times that Athens was on good terms with Thrace and others when they were enemies. The end of the Peloponnesian war meant the termination of Athenian hegemony in the region. This came back, however, some decades later with the second Athenian League (378-348 B.C.). In the meantime, the relationships among the people of the two areas alternated between friendship and animosity. Moreover, relations could be different with the individual cities in Thrace, some of which were members of the Athenian League while others were not. The gradual expansion of the Macedonian kingdom and the power of Philipp II marked the end of Athenian hegemony in the region of Thrace. Ancient authors, such as Herodotus and Thucydides, and, following them, Xenophon, form the primary sources for the information we have on all these historical and political events during the Archaic and Classical periods. However, it is not only the ancient historians that provide information on Thrace and the Thracians. Attic poetry and drama were also attracted by this exotic land with its myths and heroes and they included it in their repertoire. Already from the time of the Peisistratids, Onomacritus gathered the oracles of Mousaios, while Simonides, after the victory at Artemision, composed a poem about the rape of the Athenian Oreithyia by the Thracian wind, Boreas. The great tragedians of the fifth century B.C., Aeschylus, Sophocles, and Euripides, wrote tragedies for Thracian heroes or included them in their works. The trilogy Lykourgeia written by Aeschylus for example, dealt with the murder of Orpheus and the adventure of Lycurgus and it is possible that it included Thamyris as well. Sophocles devoted some of his dramatic repertoire to Thacian myths, and he showed special inter- est in Phineus, Thamyris and Tereus. Euripides also included Thracian heroes. Aside from the tragedians, the comedians expressed interest in Thrace as well. Aristophanes for example, often made references to different Thracians in his various comedies. The relationship of the Athenians with Thrace can be observed not only through the historical and political events nor only through Attic poetry and drama. Thrace was also present in Athens itself, since Thracians lived there from at least from the sixth century B.C. onwards. It is known that in the sixth century B.C. there were Thracians in Athens as Peisistratus had brought back home Thracian mercenaries to assist him in securing his tyranny. It is possible that he also brought people from Thrace to work in the silver mines at Laurion, due to their knowledge and experience in the field. Furthermore, it is known that many foreigners lived in Athens during the Classical times and Thracians may have been among them. As servants, as nurses or as mercenar- ies, Thracians, male and female, must have been common in Athens so the Athenians were familiar with them. Several well-known Athenians had ancestral ties in Thrace usually from their mother’s side; Themistocles and Kimon were among them. Thus, mixed marriages between Athenians and Thracians would have been seen as usual in Athens during the Classical period. The official introduction of the cult of the Thracian goddess Bendis into Athens (430/29 B.C.) indicated not only a Thracian presence in Athens but the great knowledge and familiarity of the Athenians with this people.

Αυτό το κεφάλαιο προσφέρει μια παρουσίαση των σχέσεων και των επαφών μεταξύ των Αθηναίων και των Θρακών κατά τις Αρχαϊκές και Κλασικές περιόδους. Στόχος του κεφαλαίου είναι να εξοικειώσει τον αναγνώστη με το ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο εντός του οποίου οι κάτοικοι των δύο περιοχών ανέπτυξαν τις επαφές τους, προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα την παρουσία των Θρακών στην αττική αγγειογραφία και την ύπαρξη αττικών κεραμικών στη Θράκη. Ο συνδυασμός των παραπάνω θα συμβάλει σε μια πιο παγκόσμια προσέγγιση και σε καλύτερη γνώση των σχέσεων μεταξύ Αθήνας και Θράκης και σε καλύτερη κατανόηση και χρήση των αττικών κεραμικών ως οδηγού για αυτόν τον στόχο. Το κεφάλαιο χωρίζεται σε μέρη που στοχεύουν να παρουσιάσουν τις διάφορες πτυχές αυτών των ιστορικών και γεωγραφικών πληροφοριών. Το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο στη Θράκη και στους ανθρώπους της, παρέχοντας πληροφορίες για τη γεωγραφία και τους πόρους της καθώς και για τις παραδόσεις και τα χαρακτηριστικά των Θρακών. Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει το ιστορικό περίγραμμα των σχέσεων μεταξύ Αθήνας και Θράκης κατά τις Αρχαϊκές και Κλασικές περιόδους, με παραδείγματα των πιο αντιπροσωπευτικών ιστορικών και πολιτικών γεγονότων της εποχής. Εδώ, η έμφαση δίνεται κυρίως στην αθηναϊκή παρουσία στη Θράκη. Η θρακική παρουσία στην Αθήνα εξετάζεται στα δύο τελευταία μέρη αυτού του κεφαλαίου. Το πρώτο παρουσιάζει την ένταξη της Θράκης και των μύθων της στην αθηναϊκή ποίηση και δραματουργία, καθώς συχνά εμφανίζονται στα έργα σημαντικών ποιητών. Το δεύτερο και τελευταίο μέρος του κεφαλαίου εστιάζει στη φυσική παρουσία των Θρακών στην Αθήνα. Η Θράκη και οι άνθρωποί της ήταν οι γείτονες των Ελλήνων στο βορρά. Η περιοχή κατοικούνταν από Θράκες που ήταν διαιρεμένοι σε πολλές διαφορετικές φυλές, όπως οι Ηδωνοί, οι Οδομάντες, οι Οδρύσες, οι Κίκονες, οι Βισάλτες και οι Βίστωνες. Αυτές οι φυλές ήταν ανεξάρτητες η μία από την άλλη και είχαν τα δικά τους ονόματα και γεωγραφική περιοχή στην οποία ζούσαν. Επιπλέον, κάθε φυλή είχε τη δική της οργάνωση και διοίκηση. Αυτή ήταν η κατάσταση των κατοίκων της Θράκης μέχρι την ίδρυση του βασιλείου των Οδρυσών υπό τον βασιλιά Τήρη Α΄ και μετά τον γιο του Σιτάλκη Α΄, τον 5ο αιώνα π.Χ. Οι Θράκες ήταν αναλφάβητοι και αυτός είναι ο λόγος που δεν άφησαν δικά τους κείμενα με πληροφορίες για τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι γνώσεις μας για τη Θράκη και τους ανθρώπους της προέρχονται από μη θρακικές πηγές, με την αρχαία ελληνική λογοτεχνία να είναι η κύρια πηγή. Βάσει αυτών των πηγών, γνωρίζουμε ότι οι Θράκες ήταν επιδέξιοι πολεμιστές, διάσημοι για τα όπλα και τα άλογά τους από την εποχή του Ομήρου. Λόγω των μεταλλικών πόρων στην πατρίδα τους, είχαν μεγάλη γνώση στη μεταλλουργία και το κυνήγι, η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν από τις κύριες ασχολίες τους. Ταυτόχρονα, συνήθιζαν να πωλούν τα παιδιά τους ως δούλους και οι γυναίκες τους ήταν γνωστές ως νοσοκόμες. Παρά το γεγονός ότι ήταν αναλφάβητοι, αγαπούσαν τη μουσική και η Θράκη θεωρούνταν η πατρίδα της μουσικής στην αρχαιότητα. Διακεκριμένοι μυθικοί μουσικοί της αρχαιότητας, όπως ο Ορφέας και ο Θάμυρης, θεωρούνταν Θράκες. Τα ακριβή φυσικά σύνορα της Θράκης δεν μπορούν να καθοριστούν, καθώς μετακινούνταν με την πάροδο του χρόνου, με βάση τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες κάθε περιόδου. Επιπλέον, οι διάφορες θρακικές φυλές μπορεί να έχουν αλλάξει τοποθεσίες μέχρι, τουλάχιστον, την ίδρυση του βασιλείου των Οδρυσών τον 5ο αιώνα π.Χ. Παρά αυτό, υπάρχει ένα γενικό γεωγραφικό πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να τοποθετηθεί η Θράκη και οι άνθρωποί της. Το σύνορο στα βόρεια ήταν ο ποταμός Ίστρος (σήμερα Δούναβης), η Μαύρη Θάλασσα στα ανατολικά και το Αιγαίο στα νότια. Υπάρχει δυσκολία στον ορισμό των συνόρων προς τα δυτικά, καθώς οι Θράκες μετακινήθηκαν σταδιακά προς τα ανατολικά λόγω της επέκτασης των Μακεδόνων και του βασιλείου τους. Κατά την Κλασική περίοδο, τα σύνορα προς τα δυτικά είχαν φτάσει στον ποταμό Στρυμόνα και κατά την εποχή της βασιλείας του Φιλίππου Β΄, στον ποταμό Νέστο. Η γεωγραφική θέση της Θράκης, τοποθετημένη μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, σήμαινε ότι η Θράκη λειτουργούσε ως γέφυρα μεταξύ αυτών των δύο ηπείρων και των δύο θαλασσών, του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας. Το ορεινό έδαφος της Θράκης δημιουργούσε φυσικά σύνορα, όπως για παράδειγμα τα βουνά στον Νέστο, το Παγγαίο και τη Ροδόπη. Η μακριά ακτογραμμή με τα φυσικά λιμάνια ήταν ένα άλλο πλεονέκτημα της περιοχής, διευκολύνοντας την ίδρυση διαφόρων ειδών οικισμών, όπως για παράδειγμα εμπορία (εμπορικοί σταθμοί). Επιπλέον, ο μεγάλος αριθμός ποταμών στη Θράκη σχημάτιζε «δρόμους» (π.χ., Στρυμόνας, Έβρος) που έκαναν εύκολη τη μεταφορά τόσο των ανθρώπων όσο και των αγαθών. Δεν ήταν μόνο η γεωγραφική τοποθέτηση της Θράκης που έκανε την περιοχή σημαντική και ενδιαφέρουσα για άλλους λαούς, ιδιαίτερα για τους Έλληνες και τους Αθηναίους. Οι φυσικοί πόροι της περιοχής ήταν επίσης μεγάλης σημασίας. Η Θράκη ήταν πλούσια σε σίδηρο, χαλκό, ασήμι και χρυσό. Η κοιλάδα του Στρυμόνα ήταν από τις πιο εύφορες στο βόρειο Αιγαίο και ήταν καλυμμένη με δάση. Αυτή η ξυλεία ήταν πολύτιμη όχι μόνο για τη χρήση της ως καύσιμη ύλη αλλά και για την κατασκευή πλοίων. Σε μια εποχή που η Αθήνα βασιζόταν στη ναυτική της δύναμη, η πρόσβαση στην θρακική ξυλεία σήμαινε πολλά. Η γεωγραφική θέση και οι φυσικοί πόροι της Θράκης προσέλκυσαν τους Έλληνες από νωρίς, πιθανώς ήδη από την εποχή του Χαλκού. Ωστόσο, είναι κατά την περίοδο του ελληνικού αποικισμού που οι πραγματικές επαφές μεταξύ των Ελλήνων και των κατοίκων της Θράκης έλαβαν χώρα, μέσω της ίδρυσης αποικιών στην περιοχή του Αιγαίου και στη Μαύρη Θάλασσα. Η Αθήνα δεν ήταν από τις πρώτες ελληνικές πόλεις που συμμετείχαν στον αποικισμό της περιοχής. Έκανε την εμφάνισή της κάποια στιγμή αργότερα, όταν ξεκίνησε τη δική της επέκταση και ελκύστηκε από τους φυσικούς πόρους της Θράκης. Οι πρώτες επαφές των Αθηναίων με την περιοχή της Θράκης, όπως καταγράφονται στις λογοτεχνικές πηγές, χρονολογούνται στον 6ο αιώνα π.Χ., όταν ο Μιλτιάδης ο Πρεσβύτερος -ο πρόγονος του νικητή του Μαραθώνα- εγκαταστάθηκε στη Θρακική Χερσόνησο, αποδεχόμενος την πρόσκληση των τοπικών κατοίκων, των Δολόνκων. Μετά τον Μιλτιάδη, ήταν ο Πεισίστρατος που έφτασε στην περιοχή της Θράκης κατά την εξορία του. Ίδρυσε τη Ραίκελο, η οποία μπορεί να τοποθετηθεί κάπου στον Θερμαϊκό Κόλπο, ενώ στη συνέχεια πήγε στο Παγγαίο όπου απέκτησε πλούτη από τα ορυχεία της περιοχής. Οι επαφές της Αθήνας με τη Θράκη έγιναν στενότερες τον επόμενο αιώνα, τον 5ο αιώνα π.Χ., όταν οι Αθηναίοι επιχείρησαν να εδραιώσουν τον έλεγχό τους σε ορισμένες περιοχές της Αιγαιακής Θράκης και της Προποντίδας. Η κοιλάδα του Στρυμόνα ήταν μεγάλης σημασίας για αυτούς και έκαναν αρκετές προσπάθειες προτού καταφέρουν να ιδρύσουν αποικίες εκεί. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., οι σχέσεις των Αθηναίων με τους Θράκες εναλλάσσονταν μεταξύ πολέμων και συμμαχιών. Οι Περσικοί Πόλεμοι και η ίδρυση της πρώτης Δηλιακής Συμμαχίας (478/77 π.Χ.), η οποία στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, παρείχαν στην Αθήνα την αφορμή να στραφεί στη Θράκη και να προσπαθήσει να αποκτήσει τον έλεγχο της περιοχής στο όνομα της απελευθέρωσής της από τους Πέρσες. Η νίκη στο Ειόν (476/75 π.Χ.) ήταν η πρώτη νίκη της Συμμαχίας και ο στρατηγός της, Κίμων, έλαβε μεγάλες τιμές γι' αυτό. Μια σειρά από νίκες και ήττες, όπως για παράδειγμα η ήττα των Αθηναίων στη Δραβήσκο, υποδηλώνουν όχι μόνο τις επαφές αλλά και το ενδιαφέρον των Αθηναίων για την περιοχή. Ήταν περίπου στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. που η αθηναϊκή προσέγγιση προς τη Θράκη άλλαξε. Κατά την εποχή του Περικλή, εκτός από τις πολεμικές εκστρατείες, οι Αθηναίοι προσπάθησαν να είναι σε καλές σχέσεις με τους Θράκες καθώς και να ιδρύσουν αποικίες στην περιοχή. Η ίδρυση της Βρέας ήταν ένα παράδειγμα, αλλά το πιο αντιπροσωπευτικό ήταν η ίδρυση της Αμφίπολης που πέτυχε μετά από αρκετές προσπάθειες από τον Άγνονα το 437 π.Χ. Η ίδρυση της Αμφίπολης σήμαινε τον έλεγχο της κοιλάδας του Στρυμόνα και των πόρων της για τους Αθηναίους. Η συμμαχία με τον θρακιβασιλιά Σιτάλκη το 431 π.Χ. ήταν ένα άλλο παράδειγμα αυτής της αλλαγής στη σχέση μεταξύ Αθήνας και Θράκης και μια ένδειξη της σημασίας της ύπαρξης Θρακών ως συμμάχων. Γενικά, οι σχέσεις των Αθηναίων με το βασίλειο των Οδρυσών έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις επαφές των δύο λαών. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος είχε μεγάλη επιρροή στις επαφές και τις σχέσεις της Αθήνας με τη Θράκη. Πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές από τις μάχες διεξήχθησαν στην περιοχή και κατά περιόδους, η περιοχή ήταν το μέτωπο του πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, υπήρξαν φορές που η Αθήνα ήταν σε καλές σχέσεις με τη Θράκη και άλλες που ήταν εχθροί. Το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου σήμαινε την τερματισμό της αθηναϊκής ηγεμονίας στην περιοχή. Αυτή επανήλθε, ωστόσο, μερικές δεκαετίες αργότερα με τη δεύτερη Αθηναϊκή Συμμαχία (378-348 π.Χ.). Εν τω μεταξύ, οι σχέσεις μεταξύ των λαών των δύο περιοχών εναλλάσσονταν μεταξύ φιλίας και έχθρας. Επιπλέον, οι σχέσεις μπορούσαν να είναι διαφορετικές με τις επιμέρους πόλεις στη Θράκη, μερικές από τις οποίες ήταν μέλη της Αθηναϊκής Συμμαχίας ενώ άλλες όχι. Η σταδιακή επέκταση του Μακεδονικού βασιλείου και η δύναμη του Φιλίππου Β΄ σημάδεψαν το τέλος της αθηναϊκής ηγεμονίας στην περιοχή της Θράκης.

Αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, και, ακολουθώντας τους, ο Ξενοφών, αποτελούν τις κύριες πηγές για τις πληροφορίες που έχουμε για όλα αυτά τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα κατά τις Αρχαϊκές και Κλασικές περιόδους. Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι αρχαίοι ιστορικοί που παρέχουν πληροφορίες για τη Θράκη και τους Θράκες. Η αττική ποίηση και δραματουργία έλκονταν επίσης από αυτήν την εξωτική χώρα με τους μύθους και τους ήρωές της και την συμπεριέλαβαν στο ρεπερτόριό τους. Ήδη από την εποχή των Πεισιστρατιδών, ο Ονομάκριτος συγκέντρωσε τα χρησμούς του Μουσαίου, ενώ ο Σιμωνίδης, μετά τη νίκη στο Αρτεμίσιο, συνέθεσε ένα ποίημα για την αρπαγή της Αθηναίας Ωρείθυιας από τον θρακιώτη άνεμο, τον Βορέα. Οι μεγάλοι τραγικοί του 5ου αιώνα π.Χ., Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης, έγραψαν τραγωδίες για θρακιώτες ήρωες ή τους συμπεριέλαβαν στα έργα τους. Η τριλογία Λυκουργεία που έγραψε ο Αισχύλος για παράδειγμα, αφορούσε τη δολοφονία του Ορφέα και την περιπέτεια του Λυκούργου και είναι πιθανό να περιλάμβανε και τον Θάμυρη. Ο Σοφοκλής αφιέρωσε μέρος του δραματικού του ρεπερτορίου στους θρακικούς μύθους, και έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Φινέα, τον Θάμυρη και τον Τηρέα. Ο Ευριπίδης επίσης περιλάμβανε θρακικούς ήρωες. Εκτός από τους τραγικούς, οι κωμικοί έδειξαν ενδιαφέρον για τη Θράκη επίσης. Ο Αριστοφάνης για παράδειγμα, συχνά αναφερόταν σε διάφορους Θράκες στις διάφορες κωμωδίες του.

Η σχέση των Αθηναίων με τη Θράκη μπορεί να παρατηρηθεί όχι μόνο μέσω των ιστορικών και πολιτικών γεγονότων ούτε μόνο μέσω της αττικής ποίησης και δραματουργίας. Η Θράκη ήταν επίσης παρούσα στην ίδια την Αθήνα, καθώς οι Θράκες ζούσαν εκεί τουλάχιστον από τον 6ο αιώνα π.Χ. και μετά. Είναι γνωστό ότι τον 6ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν Θράκες στην Αθήνα καθώς ο Πεισίστρατος είχε φέρει πίσω στην πατρίδα Θράκες μισθοφόρους για να τον βοηθήσουν να εξασφαλίσει την τυραννία του. Είναι πιθανό ότι έφερε επίσης ανθρώπους από τη Θράκη να εργαστούν στα ασημένια ορυχεία του Λαυρίου, λόγω της γνώσης και της εμπειρίας τους στον τομέα αυτό. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι πολλοί ξένοι ζούσαν στην Αθήνα κατά την Κλασική περίοδο και οι Θράκες μπορεί να ήταν μεταξύ αυτών. Ως υπηρέτες, νοσοκόμες ή μισθοφόροι, οι Θράκες, άνδρες και γυναίκες, πρέπει να ήταν συνηθισμένοι στην Αθήνα, ώστε οι Αθηναίοι να είναι εξοικειωμένοι με αυτούς. Αρκε

τοί γνωστοί Αθηναίοι είχαν συγγενικούς δεσμούς στη Θράκη, συνήθως από την πλευρά της μητέρας τους. Ο Θεμιστοκλής και ο Κίμων ήταν μεταξύ αυτών. Έτσι, οι μικτοί γάμοι μεταξύ Αθηναίων και Θράκων θα έπρεπε να θεωρούνται συνηθισμένοι στην Αθήνα κατά την Κλασική περίοδο. Η επίσημη εισαγωγή της λατρείας της θρακικής θεάς Βένδις στην Αθήνα (430/29 π.Χ.) υποδήλωνε όχι μόνο την παρουσία των Θράκων στην Αθήνα, αλλά και την μεγάλη γνώση και εξοικείωση των Αθηναίων με αυτόν τον λαό.