Η πεζογραφία στα χρόνια της Δικτατορίας (1967-1974)

Abstract

Το έκτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στην πεζογραφία κατά την επταετία της Χούντας των συνταγματαρχών (1967-<br/>1974). Το κεφάλαιο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος δίνεται το ιστορικό πλαίσιο και σκιαγραφείται ο<br/>τρόπος λειτουργίας της δικτατορικής προπαγάνδας. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η στάση των λογοτεχνών.<br/>Παρακολουθώντας τις πρώτες σημαντικές αντιδράσεις τους –το σπάσιμο της σιωπηρής αντίστασης της πρώτης<br/>περιόδου (1967-1969) με την αντιδικτατορική δήλωση του Σεφέρη το 1969, την έκδοση τριών συλλογικών<br/>τόμων (Δεκαοχτώ Κείμενα, Νέα Κείμενα και Νέα Κείμενα 2) τα δύο επόμενα χρόνια (1970 και 1971)– και τη<br/>συζήτηση για την πεζογραφία που λαμβάνει χώρα στο λογοτεχνικό περιοδικό Η Συνέχεια (1973), ανιχνεύουμε<br/>το κυρίαρχο αίτημα της εποχής: η τέχνη, με τον έναν ή άλλο τρόπο, οφείλει να παίρνει θέση, να αντιδρά στο<br/>καθεστώς φίμωσης που επέβαλε η δικτατορία. Στο τρίτο μέρος εξετάζονται χαρακτηριστικά πεζά κείμενα της<br/>περιόδου, τα οποία ασκούν πολιτική και κοινωνική κριτική, υιοθετώντας έναν περισσότερο ή λιγότερο<br/>υπαινικτικό τρόπο έκφρασης.