Οι χαμηλές φωνές

Abstract

Στο κεφάλαιο αυτό εξετάζονται δύο πεζογράφοι, ο Γιώργος Ιωάννου και ο Κώστας Ταχτσής, που ζήτησαν με το έργο τους να συμβάλουν σε μια αλλαγή στον τρόπο που αντιμετώπιζε η κοινωνία στη δεκαετία του 1960 τον έρωτα, τη διαφορετικότητα, την παραβατικότητα, προτείνοντας μεγαλύτερη ανεκτικότητα και συμπάθεια. Σε αντίθεση με τους «οργισμένους» που αντιμάχονται τον «κακό θεό», οι συγγραφείς αυτοί τείνουν με ήπιο συνήθως τρόπο να προβάλλουν ορισμένες όψεις της χριστιανικής ηθικής, αξιοποιώντας την κοινά παραδεδομένη πίστη προκειμένου να προωθήσουν την επιείκεια προς ποικίλες αποκλίνουσες συμπεριφορές..

This chapter examines two prose writers, George Ioannou and Kostas Tachisis, who sought through their work to contribute to a change in the way society in the 1960s viewed love, difference and delinquency, suggesting greater tolerance and sympathy. In contrast to the 'angry' writers who oppose the 'evil god', these writers tended in a usually mild way to promote certain aspects of Christian morality, using commonly accepted faith to promote leniency towards a variety of deviant behaviours.