Τα μεγάλα κοινωφελή ιδρύματα

Abstract

Μπορεί να υποστηριχτεί ότι το ιδιωτικό φιλανθρωπικό ίδρυμα είναι αμερικανική επινόηση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες –πολύ περισσότερο από ό,τι στην Ευρώπη– η ιδιωτική φιλανθρωπία έχει μακρά παράδοση που πηγαίνει πίσω στην εποχή των πιονιέρων. Η «νέα μεγα-φιλανθρωπία», όμως, δεν περιορίζεται πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεγάλος αριθμός νέων κοινωφελών ιδρυμάτων εμφανίστηκαν στην Ευρώπη, αλλά και άλλες περιοχές του κόσμου όπως η Ανατολική Ασία και η Μέση Ανατολή. Ο βασικός λόγος είναι ασφαλώς ο πολλαπλασιασμός των «υπερ-πλουσίων». Τα κίνητρα αυτών των μεγάλων δωρητών είναι σύνθετα και ποικίλλουν από την αποφυγή φορολογίας έως τις κοινωνικές ευαισθησίες για την υγεία, το περιβάλλον και τη φτώχεια. Ωστόσο, λίγα ιδρύματα –κυρίως τα πολύ μεγάλα– έχουν διεθνικές δράσεις. Πάντως, τα ποσά που διαθέτουν σε φτωχότερες χώρες και η επιρροή τους στις συζητήσεις για την ανάπτυξη διαρκώς αυξάνονται.

It can be argued that private philanthropy is an American invention. In the United States - much more so than in Europe - private philanthropy has a long tradition going back to the time of the pioneers. But the 'new mega-philanthropy' is no longer confined to the United States. A large number of new charities have emerged in Europe and other regions of the world such as East Asia and the Middle East. The main reason is of course the proliferation of the 'super-rich'. The motives of these large donors are complex and range from tax avoidance to social sensitivities on health, the environment and poverty. Yet few foundations - especially the very large ones - have transnational operations. However, the amount of money they give to poorer countries and their influence on development debates is constantly increasing.