Το διαδίκτυο είναι πολύτιμο γιατί:

● ανήκει σε όλους και όχι σε κάποιον αποκλειστικά,

● επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ανταλλαγή πληροφοριών,

● δημιουργεί μεγάλες οικονομικές δυνατότητες,

● αποτελεί πλέον ένα πολύπτυχο τεχνολογικό φαινόμενο, που τείνει να αποκτήσει ευρύτερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις.

H TCP / IP είναι μια συλλογή (σουίτα / στοίβα) πρωτοκόλλων επικοινωνίας στα οποία βασίζεται το διαδίκτυο. Η ονομασία της προέρχεται από το συνδυασμό των συντομογραφιών των δύο κυριότερων πρωτοκόλλων που περιέχει, του Πρωτοκόλλου Ελέγχου Μετάδοσης (Transmission Control Protocol / TCP) και του Πρωτοκόλλου Διαδικτύου (Internet Protocol / IP). Αυτή η συλλογή πρωτοκόλλων είναι οργανωμένη σε στρώματα (Layers), καθένα από τα οποία διαχειρίζεται συγκεκριμένα προβλήματα μεταφοράς δεδομένων και παρέχει καθορισμένη υπηρεσία στα υψηλότερα στρώματα. Η στοίβα πρωτοκόλλων TCP / IP αποτελείται από τα Στρώματα Εφαρμογής (Application), Μεταφοράς (Transport), Διαδικτύου (Internet) και Ζεύξης (Link).

● Στο Στρώμα Εφαρμογής (Application Layer) υπάρχουν τα πρωτόκολλα ανώτερου επιπέδου, όπως, ενδεικτικά, τα HTTP, FTP, DNS και άλλα, τα οποία επικοινωνούν (προς τα επάνω) με το λειτουργικό σύστημα και τις εφαρμογές, και παραλαμβάνουν (παραδίδουν) δεδομένα από (και προς) αυτές.

● Στο Στρώμα Μεταφοράς (Transport Layer) υπάρχουν τα πρωτόκολλα TCP και UDP, που είναι αρμόδια για την αποστολή και τη λήψη δεδομένων. Το πρώτο είναι σχεδιασμένο ώστε να εγγυάται την αξιόπιστη επικοινωνία, ενώ το δεύτερο όχι. Ως αποτέλεσμα αυτού του σχεδιασμού, το πρωτόκολλο UDP είναι πιο απλό και ταχύ. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιείται κυρίως από εφαρμογές audio και video streaming. Ωστόσο, πιο διαδεδομένο είναι το πρωτόκολλο TCP.

● Στο Στρώμα Διαδικτύου (Internet Layer) κυριαρχεί το πρωτόκολλο IP, το οποίο είναι το κύριο πρωτόκολλο για τη δρομολόγηση των πακέτων δεδομένων ανάμεσα στα διάφορα δίκτυα, ανεξάρτητα από την υποδομή τους. Το IP προσφέρει «όσο το δυνατόν καλύτερη παράδοση» (Best Effort Delivery), δηλαδή δεν εγγυάται την αξιοπιστία της μετάδοσης των δεδομένων. Άλλωστε, αυτό αποτελεί αντικείμενο του TCP.

● Στο Στρώμα Ζεύξης (Link Layer) πραγματοποιείται η διακίνηση των πακέτων δεδομένων μεταξύ δύο δικτυακών οντοτήτων. Στις ευρυζωνικές συνδέσεις ADSL υπάρχει το πρωτόκολλο PPPoE ή το πρωτόκολλο PPPoATM. Στα τοπικά δίκτυα, τα συνηθέστερα πρωτόκολλα είναι το Ethernet και το 802.11, για ενσύρματα και ασύρματα δίκτυα, αντίστοιχα. Στα δίκτυα ευρείας περιοχής (WAN) χρησιμοποιείται το Packet over SONET / SDH (POS) ή, σπανιότερα, το ATM.

Το TCP χρησιμοποιεί ειδικούς μηχανισμούς και έτσι μπορεί να εγγυάται την αξιόπιστη αποστολή και λήψη δεδομένων, να μεταφέρει αμφίδρομα τα δεδομένα χωρίς λάθη μεταξύ του Στρώματος Δικτύου και του Στρώματος Εφαρμογής, να ελέγχει τη ροή των δεδομένων και να αποφεύγει τη συμφόρηση. Επίσης, φτάνοντας στο πρόγραμμα του Στρώματος Εφαρμογής, φροντίζει ώστε τα πακέτα να έχουν τη σωστή σειρά και απορρίπτει τα διπλότυπα, εάν υπάρχουν.

Αν ένας σταθμός επιθυμεί να αποστείλει κάποιο μήνυμα (αποστολέας), τότε το μεταβιβάζει αρχικά στο πρωτόκολλο TCP, το οποίο το κατακερματίζει σε τεμάχια (TCP Segments). Σε κάθε τεμάχιο προστίθενται από το TCP μια σειρά από πληροφορίες, με βασικότερη αυτή της διεύθυνσης προορισμού (παραλήπτης). Στο επόμενο βήμα το πρωτόκολλο IP μετατρέπει τα τεμάχια σε πακέτα (Packets), τα οποία στη συνέχεια ταξιδεύουν από δρομολογητή (Router) σε δρομολογητή. Η συγκεκριμένη διαδικασία εποπτεύεται από το πρωτόκολλο IP, το οποίο αναλαμβάνει να μεταδώσει τα πακέτα μέχρι τον παραλήπτη χρησιμοποιώντας διαδρομές που προκύπτουν μετά την εφαρμογή κριτηρίων κατά τη μετάδοση από τον ένα δρομολογητή στον επόμενο. Τονίζεται ότι ένα πακέτο δεν χρειάζεται να ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη μέθοδο δρομολόγησης σε όλη τη διαδρομή του μέσα στο δίκτυο. Κάθε τμήμα του δικτύου μπορεί να χρησιμοποιεί τον δικό του μηχανισμό δρομολόγησης. Όταν όλα τα πακέτα φτάσουν στον προορισμό τους, τότε το πρωτόκολλο TCP αναλαμβάνει να τα τοποθετήσει στη σωστή σειρά, έτσι ώστε να ανακτηθεί το αρχικό μήνυμα που έστειλε ο αποστολέας.

Το πρωτόκολλο TCP ανήκει στο Στρώμα Μεταφοράς του TCP / IP. Χρησιμοποιεί ειδικούς μηχανισμούς και έτσι μπορεί να εγγυάται την αξιόπιστη αποστολή και λήψη δεδομένων, να μεταφέρει αμφίδρομα τα δεδομένα χωρίς λάθη μεταξύ του Στρώματος Διαδικτύου και του Στρώματος Εφαρμογής, να ελέγχει τη ροή των δεδομένων και να αποφεύγει τη συμφόρηση. Επίσης, φτάνοντας στο πρόγραμμα του Στρώματος Εφαρμογής, φροντίζει ώστε τα πακέτα να έχουν τη σωστή σειρά και απορρίπτει τα διπλότυπα, εάν υπάρχουν.

Το Πρωτόκολλο IP ανήκει στο Στρώμα Διαδικτύου του TPC / IP και αποτελεί το κύριο πρωτόκολλο στο οποίο είναι βασισμένο το διαδίκτυο. Είναι υπεύθυνο για τη δρομολόγηση (Routing) των πακέτων δεδομένων ανάμεσα στα διάφορα δίκτυα, ανεξάρτητα από την υποδομή τους. Καθορίζει τη μορφή των πακέτων, καθώς και τους μηχανισμούς προώθησής τους από έναν υπολογιστή προς έναν τελικό προορισμό, μέσω ενός ή περισσότερων δρομολογητών. Για τους σκοπούς αυτούς χρησιμοποιεί συγκεκριμένες μεθόδους διευθυνσιοδότησης και δομές, με στόχο την ενθυλάκωση (Encapsulation) των πακέτων δεδομένων.

Το IPv4 είναι η επικρατούσα έκδοση του πρωτοκόλλου IP. Υποστηρίζει διευθύνσεις μήκους 32 bit, δηλαδή περίπου 4,3 δισεκατομμύρια διαφορετικές διευθύνσεις. Μια IPv4 διεύθυνση αποτελείται από 4 ακέραιους αριθμούς (οκτάδες), χωρισμένους με τελεία, που παίρνουν τιμές από το 0 έως και το 255. Η διεύθυνση κάθε υπολογιστή πρέπει να είναι μοναδική σε ένα δίκτυο και η διεύθυνση του κάθε δικτύου πρέπει να είναι μοναδική στο διαδίκτυο. Οι διευθύνσεις αποδίδονται από το διαχειριστή του δικτύου.

Αν και το συνολικά διαθέσιμο πλήθος IP διευθύνσεων φαντάζει επαρκώς μεγάλο, ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, επειδή ο χώρος διευθύνσεων του IPv4 είναι άσχημα κατανεμημένος. Αυτό έχει συνέπεια να χρησιμοποιείται κατά προσέγγιση μόνο το 14% των διαθέσιμων διευθύνσεων. Οι τελευταίες διαθέσιμες IPv4 διευθύνσεις αποδόθηκαν το 2011 και εξαντλήθηκαν σε λίγους μήνες. Στην πραγματικότητα, εάν δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ενδιάμεσες λύσεις, όπως το πρωτόκολλο ΝΑΤ (Network Address Translation, n.d.), οι IPv4 διευθύνσεις θα είχαν εξαντληθεί προ πολλών ετών.

Το πρωτόκολλο IPv4 έχει διάφορες αδυναμίες. Συγκεκριμένα:

● Ο χώρος διευθύνσεων του IPv4 είναι άσχημα κατανεμημένος, με συνέπεια να χρησιμοποιείται κατά προσέγγιση μόνο το 14% των διαθέσιμων διευθύνσεων. Οι τελευταίες διαθέσιμες IPv4 διευθύνσεις αποδόθηκαν το 2011. Η έλλειψή τους είναι το βασικότερο πρόβλημα του IPv4.

● Η ανάθεση των IPv4 διευθύνσεων δεν ακολουθεί κάποια ιδιαίτερη ιεραρχία, με συνέπεια οι δρομολογητές κορμού να διατηρούν μεγάλους πίνακες δρομολόγησης (Routing Tables). Το γεγονός αυτό καθιστά πολύπλοκη και μη αποδοτική τη λειτουργία του διαδικτύου.

● Το IPv4 δεν υποστηρίζει τη δυνατότητα «plug and play», δηλαδή έναν πολύ απλό τρόπο ρύθμισης ενός νέου κόμβου στο διαδίκτυο. Το πρωτόκολλο DHCP αντιμετωπίζει μερικώς το πρόβλημα αυτό.

● Το IPv4 δεν υποστηρίζει εγγενώς κάποιον μηχανισμό ασφάλειας, όπως κρυπτογράφησης, των δεδομένων που μεταδίδονται. Αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα για την επέκταση της χρήσης του διαδικτύου σε εφαρμογές στις οποίες η ασφάλεια των δεδομένων είναι κρίσιμος παράγοντας. Η καθεμία από τις λύσεις που έχουν προταθεί, όπως οι SSL, HTTPS και VPN, έχει τους δικούς της περιορισμούς και τις δικές της αδυναμίες.

● Η υποστήριξη της κίνησης υπηρεσιών πραγματικού χρόνου (Real Time Services) έχει περιορισμένη εφαρμογή στο IPv4, με συνέπεια να μην μπορεί να εγγυηθεί ποιότητα υπηρεσίας (Quality of Service / QoS). Η όποια ποιότητα υπηρεσίας στο IPv4 γίνεται μερικώς και από πρωτόκολλα ανώτερου επιπέδου.

●Το IPv4 δεν διαθέτει κάποιον εγγενή μηχανισμό υποστήριξης κινητών χρηστών (Mobile IP). Οι λύσεις που έχουν προταθεί για την κινητικότητα των χρηστών δεν αντιμετωπίζουν αποδοτικά το πρόβλημα της απόδοσης διεύθυνσης IP σε κινούμενο χρήστη όταν αυτός αλλάζει κυψέλη.

Το πρωτόκολλο IPv6 χρησιμοποιεί διευθύνσεις μήκους 128 bit, δηλαδή υποστηρίζει 3,4×1038 διαφορετικές διευθύνσεις. Οι IPv6 διευθύνσεις αποτελούνται από 8 ομάδες των τεσσάρων δεκαεξαδικών ψηφίων, χωρισμένων με άνω και κάτω τελεία. Τα βασικά πλεονεκτήματα του IPv6 είναι ότι:

● δίνει οριστική λύση στο πρόβλημα των διευθύνσεων διαδικτύου και καταργεί ολοσχερώς την ανάγκη του πρωτοκόλλου NAT,

● απλοποιεί, με τις μεγάλες διευθύνσεις, την απόδοσή τους, καθιστά δυνατή την αποτελεσματική ομαδοποίηση της δρομολόγησης και επιτρέπει την πραγματοποίηση ειδικών χαρακτηριστικών διευθυνσιοδότησης,

● προσφέρει καλύτερη υποστήριξη της QoS, με ειδικά πεδία που έχουν προστεθεί στην επικεφαλίδα,

● έχει σχεδιαστεί εξαρχής με βάση την ασφάλεια, καθώς ενσωματώνει το πρωτόκολλο ασφάλειας IPSec, παρέχοντας πιστοποίηση αυθεντικότητας και ακεραιότητας, και κρυπτογράφηση,

● προσφέρει υποστήριξη στην κινητικότητα των χρηστών (IPv6 Mobility), δηλαδή επιτρέπει σε κινούμενους χρηστές να διατηρούν τη σύνδεσή τους ενώ μετακινούνται από το ένα δίκτυο στο άλλο,

● παρέχει τη δυνατότητα της εύκολης και απλής εφαρμογής των ρυθμίσεων σύνδεσης ενός σταθμού στο διαδίκτυο, χωρίς να είναι απαραίτητη η παρουσία διαχειριστή και πολύπλοκων ρυθμίσεων.

Επειδή τα πρωτόκολλα IPv4 στο IPv6 είναι μεταξύ τους ασύμβατα και η εξάπλωση των διευθύνσεων IPv4 είναι τεράστια, η μετάβαση στο IPv6 είναι δύσκολη, καθώς πρέπει να υλοποιηθεί σε βάθος χρόνου και με συγκεκριμένες διαδικασίες. Οι διαδικασίες αυτές είναι:

● Η χρήση μηχανισμού tunneling. Ένας τέτοιος μηχανισμός ενθυλακώνει πακέτα IPv6 μέσα σε πακέτα IPv4. Πρόκειται για ένα μηχανισμό αυτόματης δημιουργίας tunnels, που δίνει τη δυνατότητα σε απομονωμένες IPv6 νησίδες, στις οποίες δεν παρέχονται υπηρεσίες διασύνδεσης IPv6 από κάποιο πάροχο ISP, να επικοινωνούν τόσο μεταξύ τους, όσο και με κόμβους που ανήκουν στο εγγενές (Native) IPv6 δίκτυο.

● Η χρήση της διπλής στοίβας (Dual-Stack). Η τεχνική αυτή αναφέρεται στην «από άκρο σε άκρο» πραγματοποίηση και των δύο πρωτοκόλλων IPv4 και IPv6, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Η υλοποίηση της διπλής στοίβας έγκειται απλώς στην εγκατάσταση και των δύο πρωτοκόλλων στα λειτουργικά συστήματα των μηχανημάτων του δικτύου. Έτσι, τα μηχανήματα αυτά μπορούν να λάβουν και να προωθήσουν πακέτα και από τα δυο πρωτόκολλα.

Το HTTPS αποτελεί συνδυασμό των πρωτοκόλλων HTTP και SSL. Το SSL προσθέτει στο HTTP τη δυνατότητα κρυπτογράφησης των μεταδιδόμενων δεδομένων, γεγονός που διασφαλίζει ότι τα κρυπτογραφημένα πλέον δεδομένα μπορούν να μεταδίδονται μέσω του διαδικτύου χωρίς το φόβο υποκλοπής ή αλλοίωσής τους από κακόβουλους χρήστες.

Η χρήση του HTTPS προϋποθέτει την εγκατάσταση στο διακομιστή ενός πιστοποιητικού δημόσιου κλειδιού. Το πιστοποιητικό αυτό περιέχει την επωνυμία και το δημόσιο κλειδί του κατόχου, την ημερομηνία λήξης του πιστοποιητικού, όπως επίσης το όνομα και την ψηφιακή υπογραφή της αρχής πιστοποίησης (Certificate Authority) που το εξέδωσε. Ανάλογες δυνατότητες κρυπτογράφησης και αποκρυπτογράφησης πρέπει να διαθέτει και ο φυλλομετρητής από την πλευρά του χρήστη.

Ο παγκόσμιος ιστός (World Wide Web) είναι ένα τεράστιο σύνολο εγγράφων web, που συνδέονται μεταξύ τους με συνδέσμους υπερκειμένου (Hypertext Links) και με ηλεκτρονικές διευθύνσεις URLs, συνιστώντας έναν μη γραμμικό τρόπο οργάνωσης των πληροφοριών. Οι σύνδεσμοι και οι διευθύνσεις URLs επιτρέπουν στους web servers να τα παραδίδουν χρησιμοποιώντας το πρωτόκολλο HTTP. Τα έγγραφα web μπορούν να περιέχουν σχεδόν οποιοδήποτε συνδυασμό ψηφιακών δεδομένων, συμπεριλαμβανομένων των κειμένων, των φωτογραφιών, των γραφικών παραστάσεων και των πολυμέσων. Μπορούν επίσης να περιέχουν αλληλεπιδραστικό περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένων των παιχνιδιών, των εφαρμογών γραφείου και των επιστημονικών επιδείξεων. Εκτός από τη δυνατότητα παρουσίασης ετερογενούς υλικού, η υπηρεσία web προσφέρει επίσης τη δυνατότητα ενοποίησης και άλλες εφαρμογές, όπως blogs, ftp, email κτλ., αλλά και τις παλαιότερες υπηρεσίες telnet, news κτλ.

Η τηλεφωνία μέσω διαδικτύου (Voice over IP / VoIP) είναι η δρομολόγηση των συνομιλιών φωνής μέσω του διαδικτύου με τη χρήση των πρωτοκόλλων H.323 και SIP. Σήμερα, οι ISPs προσφέρουν προώθηση των κλήσεων VoIP στα δημόσια τηλεφωνικά δίκτυα σταθερής ή κινητής τηλεφωνίας με χαμηλό κόστος. Το VoIP προσφέρει σε σχέση με τη συμβατική τηλεφωνία τα ακόλουθα οφέλη:

● μείωση των τηλεπικοινωνιακών τελών,

● δυνατότητα να διαβιβαστούν περισσότερες από μία τηλεφωνικές κλήσεις επάνω από την ίδια ευρυζωνική τηλεφωνική γραμμή,

● ενσωμάτωση χαρακτηριστικών της συμβατικής τηλεφωνίας σε πολλά πακέτα VoIP τηλεφωνίας, όπως η τριμερής κλήση, η διαβίβαση κλήσεων, η αυτόματη ανάκληση, η ένδειξη της ταυτότητας καλούντα κτλ., τα οποία παρέχονται με πρόσθετο κόστος,

● ασφάλεια, επειδή χρησιμοποιεί το πρωτόκολλο SRTP,

● ανεξαρτησία, τόσο το ίδιο όσο και το κόστος του, από τη γεωγραφική θέση του χρήστη,

● δυνατότητα ενσωμάτωσης και άλλων υπηρεσιών του διαδικτύου, όπως η τηλεοπτική συνομιλία, η ανταλλαγή αρχείων μηνυμάτων, η ακουστική σύσκεψη κτλ., καθώς και γνωστοποίησης πληροφοριών, αν οι καλούμενοι είναι συνδεδεμένοι και προσβάσιμοι (Presence).

Οι βασικότερες κατηγορίες διαδικτυακών παιχνιδιών είναι οι εξής:

● First person shooter: Πολλοί παίκτες μάχονται ο ένας με τον άλλο, κινούμενοι μέσα σε έναν εικονικό κόσμο, που συνήθως αναπαριστά ένα πεδίο μάχης. Ο χρήστης μπορεί να παίζει μόνος του ή, συνηθέστερα, σε ομάδα.

● Παιχνίδια στρατηγικής σε πραγματικό χρόνο: Οι χρήστες παίζουν σε ομάδες και έχουν να επιτελέσουν μια αποστολή, όπως να οδηγήσουν τη φυλή τους στην επίτευξη ενός στόχου.

● Παιχνίδια σε φυλλομετρητή: Δεν απαιτείται η χρήση ειδικού λογισμικού πελάτη, αλλά μόνο φυλλομετρητή (Βrowser) του παίκτη.

● Μαζικά online παιχνίδια πολλών παικτών (MMOG): Υποστηρίζεται μεγάλος αριθμός ταυτόχρονων παικτών. Η πρόσβαση γίνεται πάντα μέσω διαδικτύου από κάθε είδους συσκευή, όπως προσωπικό υπολογιστή, κονσόλα παιχνιδιών (Video Game Console), tablet ή smartphone.

Η Hypertext Markup Language (HTML) είναι η κύρια γλώσσα σήμανσης των ιστοσελίδων. Τα στοιχεία HTML αποτελούνται από ετικέτες (Tags), οι οποίες εμφανίζονται συνήθως σε ζεύγη. Η πρώτη ονομάζεται ετικέτα έναρξης και η δεύτερη ετικέτα λήξης. Μεταξύ των ετικετών τοποθετούνται κείμενο, πίνακες, εικόνες, βίντεο και αντικείμενα, όπως διαδραστικές φόρμες. Ο web browser του χρήστη διαβάζει τα έγγραφα HTML, χρησιμοποιεί τις ετικέτες HTML, για να ερμηνεύσει το περιεχόμενο και τη μορφή της σελίδας, και στη συνέχεια διαμορφώνει κατάλληλα τη σελίδα, την οποία και προβάλλει στο χρήστη. Στην HTML είναι εφικτό να ενσωματώνονται σενάρια εντολών, που περιγράφονται από γλώσσες όπως η JavaScript, εκτελούνται στον υπολογιστή του χρήστη και επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ιστοσελίδων HTML. Για την καλύτερη διάταξη και μορφοποίηση των κειμένων, η HTML μπορεί να συνδυαστεί με τη γλώσσα μορφοποίησης CSS.

Η Java είναι μια δημοφιλής γλώσσα διαδικτυακού προγραμματισμού, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη συγγραφή τόσο αυτόνομων εφαρμογών, όσο και μικροεφαρμογών (Applets) που εκτελούνται αποκλειστικά στο web. Είναι σχεδιασμένη να μπορεί να τρέχει σε κάθε αρχιτεκτονική υπολογιστή, χωρίς να απαιτείται εκ νέου μεταγλώττιση. Αυτό συμβαίνει επειδή η Java μεταγλωττίζει τον πηγαίο κώδικα σε μια εξειδικευμένη κωδικοποιημένη μορφή, την bytecode.

Το ιστολόγιο είναι μια διαδικτυακή ιστοσελίδα και έχει κύρια χαρακτηριστικά της την εύκολη ανάρτηση περιεχομένου και τη δυνατότητα διάδρασης μεταξύ των χρηστών με τη μορφή σχολίων στις αναρτήσεις. Κάθε ανάρτηση μπορεί να συνοδεύεται από λέξεις-κλειδιά, οι οποίες λειτουργούν ως ετικέτες για το περιεχόμενό της, το κατηγοριοποιούν και ενισχύουν τη δυνατότητα εύκολης εύρεσης ακόμα και παλαιών αναρτήσεων.

Η δημιουργία υπερσυνδέσμων (Links) προς τις αναρτήσεις ενισχύει τον διαλογικό χαρακτήρα των ιστολογίων και επιτρέπει όχι μόνο την εύκολη ανάκτηση πληροφοριών, αλλά και τη δημιουργία αναφορών από διαφορετικά συστήματα ιστολογίων. Οι τεχνικές υπερσύνδεσης περιλαμβάνουν

● Permalink: Είναι ένας αμετάβλητος υπερσύνδεσμος, ο οποίος παράγεται από το σύστημα του blog, αφορά συγκεκριμένο post και παραμένει πάντα το ίδιο.

● Trackball ή pingback: Είναι ένας μηχανισμός που επιτρέπει σε έναν κάτοχο ιστολογίου να ειδοποιήσει έναν άλλον κάτοχο ιστολογίου ότι έχει δημιουργηθεί μια αναφορά ή ένα σχόλιο για μία από τις αναρτήσεις του δεύτερου.

● Blogroll: Πρόκειται για μια λίστα με συνδέσμους, την οποία δημιουργεί ένας κάτοχος ιστολογίου και περιέχει αναρτήσεις της αρεσκείας του, από οποιοδήποτε ιστολόγιο.

Ο σημασιολογικός ιστός είναι μια υπό διαμόρφωση και διεθνώς προσβάσιμη πλατφόρμα, στην οποία τα δεδομένα συνοδεύονται από σαφή αναπαράσταση του νόηματός τους. Αυτό επιτρέπει σε αυτοματοποιημένα εργαλεία, αλλά και σε ανθρώπους, να ανταλλάσσουν και να επεξεργάζονται δεδομένα. Η απόδοση νοήματος στα δεδομένα επιτυγχάνεται με:

● Καταλληλότερη περιγραφή του διαδικτυακού περιεχομένου, η οποία, εκτός από το βασικό περιεχόμενο των ιστοσελίδων, περιλαμβάνει και δεδομένα που περιγράφουν τη σημασιολογία (Semantic) του περιεχομένου, τα οποία ονομάζονται μεταδεδομένα (Metadata) και κάνουν το περιεχόμενο κατανοητό από τις μηχανές (Machine Understandable Information).

● Αλγόριθμους, που προσδίδουν την επιθυμητή «ευφυΐα» στη μηχανή, ώστε να εκτελεί λειτουργίες σχετικές με τη συλλογή, την επεξεργασία, την αυτοματοποίηση και την επαναχρησιμοποίηση του διαδικτυακού περιεχομένου.

Οι οντολογίες έχουν καθιερωθεί ως δομημένα πλαίσια για την οργάνωση πληροφορίας, που προσφέρουν τη δυνατότητα μιας τυπικής αναπαράστασης της γνώσης ως ενός συνόλου εννοιών, σχέσεων και ιδιοτήτων. Χρησιμοποιούνται για να παρέχουν επιπλέον σημασιολογία, επεξεργάσιμη από υπολογιστές, δηλαδή για να κάνουν τις αναπαραστάσεις των πόρων στους υπολογιστές να μοιάζουν περισσότερο με αυτές του πραγματικού κόσμου. Για την απεικόνιση της γνώσης, οι οντολογίες ορίζουν και χρησιμοποιούν κλάσεις που αντιστοιχούν στα βασικά αντικείμενα του χώρου στον οποίο αναφέρονται, τις σχέσεις που υπάρχουν και συνδέουν τις κλάσεις αυτές, και τέλος ορίζουν τα επιμέρους γνωρίσματα και χαρακτηριστικά του κάθε αντικειμένου.

Ο όρος «εικονικοποίηση υπολογιστικών συστημάτων» περιγράφει ένα μηχανισμό αφαίρεσης, ο οποίος αποκρύπτει λεπτομέρειες σχετικά με υπολογιστικούς, αποθηκευτικούς, δικτυακούς και άλλους πόρους από τους χρήστες τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικονικοποίηση πλατφόρμας, στην οποία ένα λογισμικό ελέγχου (επόπτης) προσομοιώνει μία ή περισσότερες «εικονικές μηχανές» επάνω σε μια φυσική μηχανή. Οι εικονικές μηχανές είναι εντελώς απομονωμένες και ανεξάρτητες μεταξύ τους. Οπότε, ένα λογισμικό φιλοξενούμενο σε μια εικονική μηχανή είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο φυσικό σύστημα και τις άλλες εικονικές μηχανές.

Η εικονικοποίηση πλατφόρμας έχει σημαντικά πλεονεκτήματα, καθώς προσφέρει:

● Αποδέσμευση της πλατφόρμας από το υλικό, καθώς σε ένα εικονικοποιημένο περιβάλλον μπορούν να τρέχουν ταυτόχρονα δύο ή περισσότερα λειτουργικά συστήματα επάνω στην ίδια πλατφόρμα υλικού.

● Υψηλή διαθεσιμότητα, καθώς με την εικονικοποίηση είναι εύκολη η μεταφορά των εικονικών συστημάτων από τη μια πλατφόρμα υλικού σε μια άλλη, χωρίς να διακοπεί η λειτουργία της εικονικής μηχανής.

● Επαναφορά της εικονικής μηχανής σε προηγούμενη κατάσταση με τη λήψη στιγμιότυπων (Snapshots), μια λειτουργία που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ένα παραδοσιακό σύστημα.

● Καλύτερη απόδοση πόρων, η οποία προκύπτει από το γεγονός ότι η λειτουργία περισσότερων του ενός λειτουργικών συστημάτων σε μια πλατφόρμα υλικού αυξάνει την απασχόληση, άρα και την αξιοποίηση των πόρων της.

● Άμεση δημιουργία εικονικής μηχανής, καθώς με τη χρήση προτύπων είναι εφικτή η δημιουργία μιας εικονικής μηχανής μέσα σε λίγα λεπτά.

● Εξοικονόμηση πόρων, καθώς η εικονικοποίηση μειώνει τις απαιτήσεις σε υλικό, αλλά και σε κατανάλωση ενέργειας.

● Ευκολότερη διαχείριση, καθώς λιγότερα φυσικά μηχανήματα σημαίνει λιγότερο υλικό για διαχείριση, ενώ και η αποκατάσταση μιας εικονικής μηχανής δεν επηρεάζει τη λειτουργία των υπολοίπων που τρέχουν επάνω στο ίδιο φυσικό σύστημα.

● Ταχύτερη διαδικασία backup και restore.

Υπολογιστικό νέφος είναι η κατ’ αίτηση διαδικτυακή κεντρική διάθεση πόρων, όπως το δίκτυο, τα υπολογιστικά μέσα, τα αποθηκευτικά μέσα, οι εφαρμογές και οι υπηρεσίες, που απαιτεί υψηλή διαθεσιμότητα, ελάχιστη προσπάθεια από το χρήστη, αλλά και υψηλή ευελιξία και αυτοματοποίηση. Στο υπολογιστικό νέφος η αποθήκευση, η επεξεργασία και η χρήση δεδομένων, λογισμικού και υπηρεσιών γίνονται διαδικτυακά, μέσω απομακρυσμένων υπολογιστών σε κεντρικά Datacenter. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στους χρήστες να εξοικονομούν πόρους από την αγορά και τη συντήρηση λογισμικού, τη συντήρηση ακριβών εξυπηρετητών και εγκαταστάσεων αποθήκευσης δεδομένων.

Οι υπηρεσίες του υπολογιστικού νέφους προσφέρονται κυρίως με τα ακόλουθα τεχνολογικά και επιχειρηματικά μοντέλα:

● υποδομή ως υπηρεσία (IaaS),

●πλατφόρμα ως υπηρεσία (PaaS),

● λογισμικό ως υπηρεσία (SaaS).

Στο μοντέλο IaaS ο πάροχος προσφέρει υπολογιστικούς, αποθηκευτικούς και άλλους πόρους, όπως τείχη προστασίας (Firewalls), εξισορροπητές φορτίου (Load Balancers), εικονικά δίκτυα (VLANs) και δέσμες λογισμικού (Software Bundles), χρησιμοποιώντας φυσικές ή (συνηθέστερα) εικονικές μηχανές. Οι μηχανές αυτές είναι εγκατεστημένες σε κέντρα δεδομένων (Datacenters) και προσφέρονται κατ’ απαίτηση των πελατών (On-Demand). Για την πρόσβαση στους πόρους αυτούς, οι πελάτες μπορούν να χρησιμοποιούν είτε το διαδίκτυο είτε ιδιωτικά εικονικά δίκτυα (VPN). H χρέωση αντανακλά το ποσό των πόρων που διατίθενται και καταναλώνονται.

Στο μοντέλο PaaS οι πάροχοι προσφέρουν μια υπολογιστική πλατφόρμα, που συνήθως αποτελείται από λειτουργικό σύστημα, περιβάλλον εκτέλεσης κάποιας γλώσσας προγραμματισμού, βάση δεδομένων και web server. Οι προγραμματιστές εφαρμογών μπορούν να αναπτύξουν και να τρέξουν τις εφαρμογές λογισμικού τους σε μια τέτοια πλατφόρμα PaaS χωρίς το κόστος και την πολυπλοκότητα της αγοράς και της διαχείρισης των υποκείμενων στρωμάτων υλικού και λογισμικού.

Στο SaaS το λογισμικό εφαρμογών που χρησιμοποιεί ένας οργανισμός ή μια επιχείρηση φιλοξενείται σε κάποιο κεντρικό σημείο και προσφέρεται μέσω διαδικτύου, με άδεια χρήσης σε συνδρομητική βάση. Οι υπηρεσίες SaaS είναι συνήθως προσβάσιμες από τους χρήστες με έναν thin client, μέσω ενός web browser. Το SaaS τείνει να γίνει ένα κοινό μοντέλο χρήσης λογισμικού για πολλές επιχειρηματικές εφαρμογές, επειδή προσφέρει στους πελάτες τη δυνατότητα να μειώσουν το λειτουργικό κόστος από τη συντήρηση ιδιόκτητου υλικού και λογισμικού.

Με τον όρο «διακυβέρνηση του διαδικτύου» αναφερόμαστε στην ανάπτυξη και την εφαρμογή κοινών αρχών, κανόνων και διαδικασιών λήψης αποφάσεων, οι οποίες διαμορφώνουν την εξέλιξη και τη χρήση του διαδικτύου, και θα πρέπει να εγγυώνται:

● την απρόσκοπτη λειτουργία και πρόσβαση σε υπηρεσίες και περιεχόμενο,

● την αποτροπή κάθε είδους αποκλεισμών,

● την προστασία των δικαιωμάτων των συμμετεχόντων,

● την εξισορρόπηση και τη στάθμιση των δικαιωμάτων των συμμετεχόντων,

● τους περιορισμούς για χάρη της προστασίας κοινά αποδεκτών δικαιωμάτων και συμφερόντων, όπως είναι η προστασία της παιδικής ηλικίας, η προστασία του καταναλωτή κτλ.

Η ουδετερότητα του διαδικτύου αποτελεί μια θεμελιώδη αρχή, που αναφέρεται στο δικαίωμα των πολιτών να επικοινωνούν ελεύθερα μέσω αυτού, χωρίς κανέναν περιορισμό στο είδος της δικτυακής κίνησης που αυτοί παράγουν ή καταναλώνουν. Πρακτικά, μεταφράζεται στην απαίτηση οι κυβερνήσεις και οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου να αντιμετωπίζουν ισότιμα όλα τα δεδομένα που διακινούνται μέσω αυτού και να μην τους επιβάλλουν καμία διάκριση ανάλογα με το χρήστη, το περιεχόμενο, την τοποθεσία, την πλατφόρμα, την εφαρμογή, τον εξοπλισμό ή τη λειτουργία της επικοινωνίας.