Νευροψυχολογικό και συμπεριφορικό πρότυπο ατόμων με σύνδρομο Down

Abstract

Το έκτο κεφάλαιο περιγράφει το νευροψυχολογικό και συμπεριφορικό πρότυπο των ατόμων με σύνδρομο Down (Down, 1866), καθώς αποτελεί τη συχνότερη μορφή νοητικής αναπηρίας. Οι γνωστικές δυσκολίες που εμφανίζουν τα άτομα αυτά παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο πρότυπο γνωστικών και γλωσσικών δυνατοτήτων και αδυναμιών, καθώς και λιγότερα προβλήματα προσαρμογής και ψυχοπαθολογίας (Αλευριάδου & Γκιαούρη, 2009· Αλευριάδου & Γκιαoύρη, 2011· Chapman & Hesketh, 2000· Dykens et al., 2000· Dykens & Kasari, 1997· Nichols et al., 2004). Σύμφωνα με το γνωστικό τους πρότυπο, τα παιδιά με σύνδρομο Down παρουσιάζουν δυνατότητες ως προς την οπτικοαντιληπτική τους ικανότητα και οπτική μνήμη, σε αντιδιαστολή με την ακουστική επεξεργασία και τη λεκτική βραχύχρονη μνήμη (Fisher, 2001· Frenkel & Bourdin, 2009· Lafranchi et al., 2004· Purser & Jarrold, 2005). Παράλληλα, τα παιδιά με σύνδρομο Down δεν φαίνεται να παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα στην κατανόηση της γλώσσας, αλλά οι δυσκολίες τους αφορούν κυρίως την παραγωγή του λόγου (Ypsilanti, Grouios, Alevriadou & Tsapkini, 2005). Αναφορικά με τη συναισθηματική τους ανάπτυξη, εμφανίζονται πιο ανώριμα από τους τυπικά αναπτυσσόμενους συνομηλίκους τους, χρησιμοποιούν λιγότερες και πιο σύντομες συναισθηματικές εκφράσεις και εμφανίζουν λιγότερη λεκτική ανταπόκριση (Abbeduto et al., 2006· Hazlett, Hammer, Hooper, & Kamphaus, 2010· Rondal et al., 2004). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την περιορισμένη αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους τους και την κοινωνική απομόνωση στο σχολικό πλαίσιο (Guralnick, 1995). Αναδεικνύεται έτσι η ανάγκη σχεδιασμού και εφαρμογής προγραμμάτων παρέμβασης με στόχο την κοινωνική τους ανάπτυξη (Guralnick, Connor & Johnson, 2011; Hodapp & Fidler, 2016).

The sixth chapter describes the neuropsychological and behavioral pattern of people with Down syndrome (Down, 1866), as it is the most common form of intellectual disability. The cognitive difficulties that these individuals show, present a special pattern of cognitive and linguistic abilities and weaknesses, as well as fewer problems of adaptation and psychopathology (Alevriadou, & Giaouri, 2009. Alevriadou & Giaouri, 2011. Chapman & Hesketh, 2000. Dykens et al ., 2000. Dykens & Kasari, 1997. Nichols et al., 2004). According to their cognitive model, children with Down syndrome show potentials in terms of their visual-perceptual ability and visual memory, as opposed to auditory processing and verbal short-term memory (Fisher, 2001. Frenkel & Bourdin, 2009. Lafranchi et al., 2004. Purser & Jarrold, 2005). At the same time, children with Down syndrome do not seem to have serious language comprehension problems, but their difficulties are mainly related to speech production (Ypsilanti, Grouios, Alevriadou, & Tsapkini, 2005). In terms of their emotional development, they appear more immature than their typically developing peers, use fewer and shorter emotional expressions, and show less verbal response (Abbeduto et al., 2006. Hazlett, Hammer, Hooper, & Kamphaus, 2010. Rondal et al., 2004). This results in limited interaction with their peers and social isolation in the school context (Guralnick, 1995). This highlights the need to design and implement intervention programs aimed at their social development (Guralnick, Connor, & Johnson, 2011. Hodapp & Fidler, 2016).