Για την πρακτική της πληροφορικής κινηματογραφίας

Abstract

Στην πρακτική του, ο πληροφορικός κινηματογραφιστής έρχεται αντιμέτωπος με το χρόνο, τον οποίο μπορεί να θεωρήσει με διάφορους τρόπους. Οταν, για παράδειγμα, η σκηνοθεσία του πληροφορικού κινηματογραφιστή πλησιάζει το παραδοσιακό κινούμενο σχέδιο, ο χρόνος συνδέεται με το σκηνικό χώρο: στη διάρκεια της δημιουργίας της ταινίας, ο χώρος και ο χρόνος αλληλοκαλύπτονται/μπερδεύονται. Γενικότερα, ο πληροφορικός κινηματογραφιστής διακρίνει, ορισμένες φορές ασυνείδητα, ένα συνεχόμενο χρόνο από ένα χρόνο ασυνεχή ή διακριτό. Τέλος, η μνήμη του υπολογιστή περιέχει άπειρους «ενδεχόμενους» χρόνους. Γίνεται, επομένως, το στήριγμα ενός σχετικού και δυνάμενου να αναπαραχθεί χρόνου -ενός «μπορεί να είναι έτσι», σύμφωνα με τη διατύπωση του Εντμόν Κουσό- που δεν μπορεί να υπάρξει με μονοσήμαντο τρόπο παρά μέσω της οπτικοποίησης στην οθόνη του υπολογιστή.

In his practice, the computer animator is confronted with time, which he can consider in various ways. When, for example, the computer animator’s filmmaking approaches traditional animation, time is linked to stage space: during the making of the film, space and time overlap/conflate. More generally, the computer animator distinguishes, sometimes unconsciously, a continuous time from a discontinuous or discrete time. Finally, computer memory contains infinite "contingency" times. It becomes, therefore, the support of a relative and reproducible time - a "might be like this", in Edmond Couchot's formulation - that cannot exist unambiguously except through visualization on the computer screen.