Αντί επιλόγου: Από το παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον των κινδύνων και των καταστροφών

Abstract

Η διαχείριση κινδύνου στις μέρες μας μετακινείται λόγω της αβεβαιότητας, από το υπόδειγμα των σεναρίων καταστροφής ή κινδύνων προς εκείνο της οικοδόμησης ικανότητας αντιμετώπισης και διακυβέρνησης οποιουδήποτε απρόβλεπτου δυσμενούς ενδεχόμενου. Στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αναστοχασμού των μηνυμάτων των κεφαλαίων 1-7, υπενθυμίζεται στους αναγνώστες ότι οι αποτυχίες των εγχειρημάτων διαχείρισης οφείλονται στην παραγνώριση, ή αδυναμία ρύθμισης ορισμένων από τους κρίσιμους παράγοντες κινδύνου σε σχέση με ορισμένες από τις εκτεθειμένες ατομικές ή/και συλλογικές οντότητες (τα άτομα, τα νοικοκυριά, τις κοινωνικές ομάδες, τις επιχειρήσεις, τις περιφερειακές οικονομίες, τα κοινωνικο-οικολογικά συστήματα, τα κοινωνικο-τεχνολογικά συστήματα). Όλα αυτά σημαίνουν ότι τα προγράμματα διαχείρισης κινδύνων και καταστροφών (από την παγκόσμια μέχρι την τοπική κλίμακα) έχουν πιθανότητα να επιτύχουν μόνο αν αναγνωριστούν ως πολιτικά προτάγματα και ταυτόχρονα σχεδιαστούν ως συστημικά εγχειρήματα.

Risk management nowadays is shifting due to uncertainty, from the model of disaster or risk scenarios to that of building capacity to cope with and govern any unforeseen adverse eventuality. As part of an effort to reflect on the messages of Chapters 1-7, readers are reminded that the failures of management ventures are due to the misidentification, or inability to regulate, some of the critical risk factors in relation to some of the exposed individual and/or collective entities (individuals, households, social groups, firms, regional economies, socio-ecological systems, socio-technological systems). All of this means that risk and disaster management programmes (from global to local scales) only have a chance of success if they are recognised as policy prescriptions and at the same time designed as systemic undertakings.