Επικοινωνία στη Μαθησιακή Διαδικασία

Abstract

Το κεφάλαιο αυτό ξεκινά με παραδείγματα από την προσωπική εμπειρία της κύριας συγγραφέως στη διδασκαλία πιάνου, η οποία επηρεάστηκε άμεσα από την εκπαίδευσή της στη μουσικοθεραπεία. Διερευνά τις προκλήσεις και τις πηγές έμπνευσης που οδήγησαν στην ανάγκη για μια καινοτόμο προσέγγιση στη διδασκαλία του πιάνου, η οποία μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλα μουσικά όργανα. Λόγω των αναφορών σε τραυματικές εμπειρίες στο πλαίσιο της μαθησιακής διαδικασίας, γίνεται μια σύντομη συζήτηση για το τραύμα σε σχέση με τη μουσικοθεραπεία. Ακολουθεί μια επισκόπηση του ανθρωπιστικού θεωρητικού υπόβαθρου, το οποίο χρησιμεύει ως θεμέλιο και κύρια πηγή έμπνευσης για τον συγγραφέα. Η προοπτική αυτή εστιάζει στη σχέση δασκάλου-μαθητή και στη σύνδεσή τους με τη μουσική από την άποψη της ταυτότητας, καθώς και στην ποιότητα της επικοινωνίας στα αναπτυξιακά στάδια της μαθησιακής διαδικασίας.

This chapter opens with examples from the primary author’s personal piano teaching experience, directly influenced by her training in music therapy. It explores the challenges and sources of inspiration that led to the need for an innovative approach to piano teaching, which can also be applied to other musical instruments. Due to references to traumatic experiences within the learning process, there is a brief discussion of trauma in relation to music therapy. This is followed by an overview of the humanistic theoretical background, which serves as the foundation and main source of inspiration for the author. This perspective focuses on the teacher-student relationship and their connection to music in terms of identity, as well as the quality of communication at the developmental stages of the learning process.