Συσχετίζοντας το νεότερο Ευρωπαϊκό παρελθόν του τοπίου με τον ενεστώτα χρόνο

Abstract

Το σύγχρονο ενδιαφέρον για το τοπίο δε συνδέεται μόνο με την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση των κοινωνιών. Αποδίδει επιπλέον τη συνολική επιβολή του φυσικού παραδείγματος ως αναφορά κεντρική για πολλές ταυτόχρονα εκφράσεις του πολιτισμού. Αν σημειώσουμε πως η σύγχρονη πολεοδομία και αρχιτεκτονική επιζητούν το επίθετο 'τοπιακή', πως εναγκαλίζονται τη φύτευση ή επιχειρούν να μιμηθούν τις εδαφικές πτυχώσεις, τότε πρέπει να υπενθυμίσουμε επίσης την υποστήριξή τους από τη φιλοσοφία του καιρού μας, την ανάδυση της Land Art, τη συμμετοχή της εδαφικής εποπτείας στην τοπολογική μαθηματική θεώρηση ή την ικανότητά να περιγράψουμε την μεταβολή του φυσικού αναγλύφου με παραμετρικές προσομοιώσεις. Οι προσεγγίσεις αυτές εντούτοις, όπως κα ο πολιτικός προσανατολισμός των τοπιακών και περιβαλλοντικών μας αιτημάτων, έλκουν την καταγωγή τους από τον Ευρωπαικό τοπιακό πολιτισμό του ύστερου 18ου και του 19ου αιώνα.

Contemporary interest in landscape is not only connected to society’s environmental awareness. It also reflects the overall imposition of the natural paradigm as a central reference for many simultaneous expressions of culture. If we note that modern urban planning and architecture seek the attribute “landscape,” embrace planting, or attempt to mimic the folds of the terrain, we must also recall their support from the philosophy of our time, the emergence of Land Art, the involvement of terrain supervision in topological mathematical theory, and the ability to describe changes in natural relief through parametric simulations. These approaches, however, as well as the political orientation of our landscape and environmental demands, trace their origins to the European landscape culture of the late 18th and 19th centuries.