Ορθολογική προσέγγιση και γεωμετρικός έλεγχος της φύσης κατά την περίοδο του Baroque

Abstract

Συσχετισμένες με την αίγλη της βασιλικής και εκκλησιαστικής ισχύος, οι διαμορφώσεις τοπίου της εποχής του Baroque στην Γαλλία, οι εκτεταμένες ακολουθίες κήπων, οι αξονικές διατάξεις τους που εκτείνονται στοχεύοντας το άπειρο, αποτελούν τα μεγαλοπρεπέστερα μάλλον παραδείγματα τοπιακού σχεδιασμού της Δυτικής ιστορίας. Η κανονιστική τους οργάνωση υποδεικνύει όρους ελέγχου, ικανούς να διεκδικήσουν, τόσο από την άποψη των ιστορικών συσχετισμών όσο και από την άποψη της γεωμετρικής έμφασης, τη συσχέτισή τους με τον ορθολογισμό. Φθάνει έτσι να συσχετίζεται η λογοκεντρική περίοδος του 17ου αιώνα με τη μεγαλοστομία της επίσημης πολιτιστικής της συμπεριφοράς. Με τη βασιλική κλίμακα των χειρονομιών, με όσα περιγράφονται με τους γαλλικούς όρους «grand goût», με το μεγαλειώδες ύφος της Ευρωπαϊκής Αντιμεταρρύθμισης και των μεγάλων ηγεμονικών οίκων που η τοπιοτεχνία της εποχής επιδεικνύει. Η ειδικότερη ανάπτυξη των παραδειγμάτων επιμένει στην επισήμανση της «οπτικής τάξης» του σχεδιασμού.

Associated with the grandeur of royal and ecclesiastical power, the landscape designs of the Baroque era in France—the extensive sequences of gardens, their axial arrangements stretching toward infinity—are perhaps the most magnificent examples of landscape design in Western history. Their normative organization indicates conditions of control, capable of claiming, both from the perspective of historical contexts and geometric emphasis, a connection to rationalism. Thus, the logocentric period of the 17th century becomes associated with the grandeur of its official cultural behavior. With the royal scale of gestures, with what is described by the French term grand goût (“great taste”), and with the majestic style of the European Counter-Reformation and the great hegemonic houses that the landscape artistry of the time displays. The more detailed development of these examples insists on emphasizing the “visual order” of the design.