Η θεώρηση του τοπίου κεντρική για τη συγκρότηση του πολιτισμού

Abstract

Το τοπίο, αν και προϋποθέτει τον αυθύπαρκτο τόπο, τον υπερβαίνει. Συγκροτείται από τη δράση του πολιτισμού, από κοινωνικές δραστηριότητες πολλαπλές και αλληλοεμπλεκόμενες· είτε αυτές εξ αρχής αναφέρονται στον τόπο είτε καταλήγουν σε αυτόν, ως τελικό πεδίο προβολής της έκφρασής τους. Κάποιες από τις δραστηριότητες αυτές που άμεσα αφορούν το τοπίο, όπως η ζωγραφική τοπιογραφία ή η αρχιτεκτονική τοπίου, αξιολογούνται με έμφαση και προβάλλονται στην πορεία της νεότερης δυτικής ιστορίας ως «πολιτιστικά» κεντρικές, ενώ συσχετίζονται επιπλέον με φορείς του επίσημου θεσμικού έλεγχου και της κεντρικής οικονομικής διαχείρισης, με το ενδιαφέρον της υψηλής διανόησης, με τις επιστήμες και τις υπόλοιπες καλές ή εφαρμοσμένες τέχνες. Ο προσδιορισμός εντούτοις του τοπίου εκτείνεται πέρα από το επίσημο, προβαλλόμενο κέντρο του κοινωνικού ενδιαφέροντος, στις «πολιτισμικές» εκείνες δράσεις οι οποίες, αν και διατηρούνται στην ιστορική αφάνεια, συνιστούν το εκτεταμένο υπόβαθρο της κοινωνικής ζωής.

Landscape, although it presupposes an autonomous place, ultimately transcends it. It is constituted through the actions of culture—through multiple and interwoven social activities, whether these refer to place from the outset or lead to it as the final field upon which their expression is projected. Some of these activities that directly concern the landscape—such as landscape painting or landscape architecture—have been particularly emphasized and highlighted throughout modern Western history as “culturally” central. They are also associated with agents of official institutional control and centralized economic management, with the interest of the intellectual elite, with science, and with the fine and applied arts. Yet, the definition of landscape extends beyond the official, promoted center of social interest, to those “cultural” practices which, although historically marginalized or obscured, form the broad foundation of social life.