Ανάμεσα στην ανασυγκρότηση των μοντερνιστικών τάσεων και στον επαναπροσδιορισμό του χώρου της πόλης και της αρχιτεκτονικής

Abstract

Στο Κεφάλαιο 11 καταγράφονται η ανασυγκρότηση των μοντερνιστικών τάσεων της αρχιτεκτονικής και ο επαναπροσδιορισμός του χώρου τις δεκαετίες 1950-1970 μέσα από τις νέες θεωρίες του χώρου τόσο των θεωρητικών όσο και των αρχιτεκτόνων, όπως αυτές παρουσιάστηκαν τόσο σε κείμενα όσο και σε έργα. Επίσης αναφέρονται παραδείγματα περαιτέρω διάσπασης του αρχιτεκτονικού χώρου: από το τοπικό στο παγκόσμιο, από την κυριαρχία του βλέμματος στη σημασία των αισθήσεων, ο χώρος επεκτείνεται, διαλύεται, διαρρηγνύεται, αδιαφορεί για το κέντρο, χαρακτηρίζεται από ετερογένεια, το στιγμιαίο, τη διάσπαση, την αβεβαιότητα. Εμφανίζεται η συσχέτιση του χώρου με έννοιες όπως «αφιλόξενο», «φόβος», «ανοίκειο», εστιάζοντας μέσα από το πρίσμα της φαινομενολογίας και της ψυχανάλυσης στην εμπειρία του αρχιτεκτονικού χώρου που κάθε φορά πλαισιώνεται από τις προσωπικές αξίες, νοήματα, δυνατότητες αντίληψης.

Chapter 11 chronicles the reconstruction of modernist architectural trends and the redefinition of space between the 1950s and 1970s, as articulated through the theoretical writings and built works of architects and scholars of the period. The chapter highlights examples of increasing fragmentation in architectural space—spanning scales from the local to the global, and shifting focus from the dominance of visual perception to a multisensory engagement. Space during this era is characterized by expansion, dissolution, rupture, and a rejection of centralized order. It embraces heterogeneity, transience, fragmentation, and uncertainty. The discourse also introduces associations of space with themes such as inhospitability, fear, and unfamiliarity. Through the lenses of phenomenology and psychoanalysis, the experience of architectural space is examined as a subjective phenomenon—one continuously shaped by individual values, meanings, and modes of perception.