Αντισημιτισμός στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου – Η ΕΕΕ και ο εμπρησμός του Κάμπελ

Abstract

Στη Θεσσαλονίκη, μετά την ένταξή της στο ελληνικό κράτος η πολυπληθής εβραϊκή κοινότητα μετατράπηκε σε μειονότητα. Το 1917, η μεγάλη πυρκαγιά εξώθησε ιδιαίτερα τους φτωχούς Εβραίους από το κέντρο της πόλης σε περιφερειακούς συνοικισμούς, γειτονικούς μετά το 1922 με τους νεότευκτους προσφυγικούς. Οι ανταγωνισμοί στα πεδία της αγοράς και της εργασίας που αναπτύχθηκαν, έπειτα από την έλευση των προσφύγων, αποτέλεσαν την οικονομική βάση για την ανάπτυξη του αντισημιτισμού στην πόλη. Ο εμπρησμός του φτωχικού εβραϊκού συνοικισμού Κάμπελ και η φασιστική ΕΕΕ, η οποία έχαιρε της αποδοχής και της στήριξης των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, χαρακτήρισαν την περίοδο αυτήν. Αν και η δικτατορία του Μεταξά δεν είχε σαφές αντισημιτικό πρόσημο, οι αντισημίτες πρωταγωνιστές των πογκρόμ ενσωματώθηκαν στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου και συνέχισαν τη δράση τους κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. A

fter 1912 when Thessaloniki became part of the Greek state, the large Jewish community of the city turned into a minority. The great fire of 1917 drove especially poor Jews out of the city center into peripheral settlements, neighboring after 1922 with the newly settled refugees. Competitions in the market and labor fields that developed after the arrival of the refugees formed the economic basis of the development of anti-Semitism in the city. The arson of the impoverished Jewish settlement of Campbell and the fascist EEE, which enjoyed the acceptance and support of the economic and political elites, characterized the period. Although the Metaxas dictatorship did not have a clear anti-Semitic policy, the anti-Semitic protagonists of the pogroms were integrated into the August 4 regime and continued their activities during the period of Nazi occupation.