Το λόγιο θέατρο της Αναγέννησης

Abstract

Στο κεφάλαιο αυτό θα περιγράψουμε τη σχέση των Ουμανιστών με το κλασικό θέατρο και την αριστοτελική Ποιητική, τις λόγιες μορφές θεάτρου της ιταλικής Αναγέννησης και ορισμένες νέες μορφές όπως το ποιμενικό δράμα (Τάσσο, Γκουαρίνι) και το «αντιλογοτεχνικό» θέατρο του Ρουτζάντε. Θα μας απασχολήσει η τραγωδία κλασικιστικής προέλευσης (Σοφονίσβη του Τρισίνο), η μίμηση των αρχαιοκλασικών προτύπων στις ουμανιστικές κωμωδίες του Πετράρχη και του Αλμπέρτι στα λατινικά, στις κωμωδίες του Αριόστο στα ιταλικά. Ιδιαίτερη μνεία θα γίνει στην εξέλιξη της κωμωδίας τον 16ο αι. με τον Μπιμπιένα και στους προλόγους που συνοδεύουν την Καλαντρία, καθώς και στην πλήρη αποδέσμευσή της από τους αριστοτελικούς κανόνες με τον Μακιαβέλι (Μανδραγόρας). Θα σκιαγραφήσουμε την εξέλιξη του θεατρικού χώρου από την Αναγέννηση στον 17ο αιώνα και τη δημιουργία θεατρικών κτισμάτων (από το Ολίμπικο μέχρι τα θέατρα της βόρειας Ιταλίας), καθώς και τις σκηνικές και σκηνογραφικές καινοτομίες. Σύντομη αναφορά θα γίνει επίσης στα ιντερμέδια και στην εξέλιξή τους σε αυτόνομο είδος (μελόδραμα) καθώς και στην αναβίωση της τραγωδίας κλασικιστικού τύπου με τον Αλφιέρι τον 18ο αιώνα. Το κεφάλαιο θα κλείσει με αποσπάσματα από θεωρητικά και θεατρικά κείμενα, σχολιασμό και ασκήσεις εμβάθυνσης.