Μητρόπουλος, Σικελιανός και Καβάφης. Μέλος και λόγος στη μεσοπολεμική πρωτοπορία

Abstract

Το κεφάλαιο αποτελεί μια συνδυαστική προσέγγιση μουσικού και φιλολογικού περιεχομένου για την εισαγωγή του μουσικού μοντερνισμού στην Ελλάδα, μέσω των φωνητικών έργων του Δημήτρη Μητρόπουλου στα μέσα της δεκαετίας του 1920. Το ιδιόμορφο αισθητικό πλαίσιο νεωτερικότητας του Μητρόπουλου εξετάζεται μέσα από τη σύγκλιση φαινομενικά ετερόκλητων στοιχείων: των ιδιαιτεροτήτων της ποιητικής γλώσσας του Σικελιανού και, κυρίως, του Καβάφη, οι οποίες ήδη εκφράζουν στοιχεία ενός νεοελληνικού λογοτεχνικού μοντερνισμού, της επιλογής αυστηρών μορφολογικών μοντέλων και πολυφωνικών τεχνικών της εποχής Μπαρόκ, μιας νέας αντίληψης της φωνητικής μελοθέτησης, καθώς και την υιοθέτηση της ατονικής μουσικής γλώσσας.

In Chapter 4, a combination of musical and literary approach on the introduction of musical modernism in Greece through the vocal works of Dimitri Mitropoulos in the 1920s is attempted. The composer’s aesthetic perception of modernism is examined through a context of somehow miscellaneous elements; the particularities of Sikelianos’s and Cavafy’s poetic language, already expressing modernism in Greek letters; the implementation of austere Baroque genres and contrapuntal techniques; a new conception of vocal setting; and the adoption of atonality.