Από την πρωτοποριακή έντυπη στην ψηφιακή κειμενικότητα και από την αφηγηματολογία σε ένα πολυσημειωτικό μοντέλο ερμηνείας της ψηφιακής αφήγησης: ορολογία, παραδείγματα, προτάσεις

Abstract

Στο δεύτερο κεφάλαιο, γίνεται αναφορά σε πρόδρομα διαδραστικά, έντυπα λογοτεχνικά εγχειρήματα και περιγράφονται συνοπτικά οι φάσεις εξέλιξης της ψηφιακής αφήγησης από τις απαρχές της μέχρι σήμερα. Εξετάζονται τα χαρακτηριστικά της αφήγησης στα ψηφιακά περιβάλλοντα με έμφαση στη διαδραστικότητα και αναλύονται οι διάφορες εκφάνσεις της. Εξηγούνται οι όροι: υπερμέσα, πολυμέσα, πολυτροπικότητα, διατροπικότητα, αναμεσοποίηση, διαμεσικότητα (transmedia-crossmedia) και δίνονται εφαρμοσμένα παραδείγματα. Παρακολουθείται η διαδρομή της θεωρητικής σκέψης από την κλασική αφηγηματολογία στη νέα διαμεσική αφηγηματολογία και εξετάζεται η αφηγηματικότητα ως παράγοντας προβληματισμού των ερευνητών στη νέα ψηφιακή πραγματικότητα, αλλά και ως συνιστώσα των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Επιπλέον, προσεγγίζεται η ΨΑ ως νέο υβριδικό κοινωνικό-επικοινωνιακό είδος που σημασιοδοτείται στο θεωρητικό πλαίσιο των νέων μεσικών γραμματισμών. Τέλος, προτείνεται ένα εμπλουτισμένο μεταμοντέλο ανάλυσης της ΨΑ, με βάση το ενιαίο πολυσημειωτικό μοντέλο ανάλυσης πολυμεσικών έργων εικόνας και λόγου, με την προσθήκη της διάστασης του ήχου και των σχέσεων μεταξύ των επιμέρους τροπικοτήτων που συνεργάζονται στη δημιουργία της.

In the second chapter, reference is made to early interactive, printed literary ventures and the phases of development of digital storytelling from its beginnings to the present days are briefly described. The characteristics of storytelling in digital environments are examined with an emphasis on interactivity, as well as its various manifestations being analyzed. The terms hypermedia, multimedia, multimodality, intermodality, intermediation, transmedia-crossmedia are explained and applied examples are given. The path of theoretical thinking from classical narratology to the new medial narratology is followed and narrativity is examined as a factor of concern for researchers in the new digital reality, but also as a component of electronic games. In addition, DS is approached as a new hybrid social-communicative species that is signified in the theoretical framework of new media literacies. Finally, an enriched metamodel of the analysis of DS is proposed, based on the unified polysemantic model of the analysis of multimedia works of image and speech, with the addition of the dimension of sound and the relationships between the individual modalities that cooperate in its creation.