Οπτικά υλικά οφθαλμικών φακών

Abstract

Πολύ πριν από τον άνθρωπο, η ίδια η φύση από μόνη της είχε δημιουργήσει γυαλί. Μία από τις μορφές φυσικού γυαλιού, η πιο συνηθισμένη ίσως, είναι ο οψιδιανός, τον οποίο ο άνθρωπος έχει χρησιμοποιήσει εδώ και περισσότερα από ένα εκατομμύριο χρόνια για τη κατασκευή των εργαλείων του. Πρόσφατα έχουμε εντοπίσει ευρήματα, από χειροποίητο γυαλί, στα απομεινάρια των αρχαίων πολιτισμών της Μέσης Ανατολής. Αν και αναπτύχθηκε στη συριακή ακτή, η τεχνογνωσία φυσήματος γυαλιού διαδόθηκε πολύ γρήγορα σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αυτό ξεκίνησε στη Βενετία περίπου το 1200 μ.Χ., η οποία και εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο κέντρο της Ευρώπης στην κατασκευή γυαλιού. Αλλά και ο αριθμός των εμπορευμάτων, τα οποία συσκευάζονταν μέσα σε γυαλί, αυξήθηκε γρήγορα, αν και η κατασκευή φιαλών ήταν ακόμα συγκριτικά μια άτεχνη διαδικασία. Τον περασμένο αιώνα, στις ανθρώπινες κοινωνίες ήταν έκδηλη η ανάγκη για χρησιμοποίηση υλικών που θα μπορούσαν να παρασκευαστούν τεχνητά με φθηνές πρώτες ύλες, ώστε να μπορούν να μορφοποιηθούν και να δώσουν αντικείμενα με εύκολο τρόπο.

Long before man, nature itself had created glass. One of the forms of natural glass, perhaps the most common, is obsidian, which man has been using for more than a million years to make his tools. Recently we have discovered findings, of handmade glass, in the remains of ancient civilizations of the Middle East. Although it has been mainly developed on the Syrian coast, glassblowing expertise spread very quickly throughout the Roman Empire. This began in Venice around 1200 AD, which has been developed into Europe's largest glass-making center. Although bottle-making was still comparatively an unskillful process, the number of goods packaged in glass still increased rapidly. In the last century, in human societies there was a clear need to use materials that could be artificially prepared with cheap raw materials, so that they could be shaped and be transformed into objects in an easy way.