Η ψηφιακή πρόκληση για την ιστορία και τις ανθρωπιστικές σπουδές

Abstract

Μετά από μια εισαγωγή στην ψηφιακή εποχή, επιχειρείται η αναδρομή της σχέσης του υπολογιστή με την πειθαρχία της ιστορίας από τη δεκαετία του 1960 και εξής έως τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Παρουσιάζεται στη συνέχεια η ψηφιακή ιστορία ως μια νέα ιστορική πρακτική που δεν αρκείται στην αξιοποίηση των ψηφιακών περιβαλλόντων και εργαλείων για την ιστορική συγγραφή, αλλά αναστοχάζεται τις μεθόδους της ιστορίας στον υπερκειμενικό, πολυτροπικό και διαδραστικό ψηφιακό κόσμο, και δημιουργεί νέου τύπου ιστορικές αφηγήσεις που διαφέρουν από τις αντίστοιχες αναλογικές. Μελετώνται στη συνέχεια οι συναφείς με την ψηφιακή ιστορία ψηφιακές εκδοχές, όπως είναι οι ψηφιακές ανθρωπιστικές σπουδές ή επιστήμες και η δημόσια ιστορία στην ψηφιακή της εκδοχή. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στους χώρους πολιτιστικής αναφοράς, όπως είναι τα μουσεία, που συμπεριλαμβάνουν τη φροντίδα του παρελθόντος και τις σημαντικές αλλαγές που εκεί επιτελούνται στη βάση της συνάντησης με την ψηφιακή συνθήκη.

After an introduction to the digital era, we trace the relationship of the computer to the discipline of history from the 1960s onwards to the first decades of the 21st century. Digital history is then presented as a new historical practice that is not content with exploiting digital environments and tools for historical writing, but rethinks the methods of history in the hypertextual, multimodal and interactive digital world, and creates new types of historical narratives that differ from the corresponding analogues. Digital versions related to digital history, such as digital humanities and public history are then discussed. Particular emphasis is placed on cultural spaces, such as museums and GLAMS.