Ζωντανή τέχνη, τέχνη του σώματος, περφόρμανς

Abstract

Μέσα από διάφορες κινήσεις απομάκρυνσης από τα παραδοσιακά μέσα και με την άνοδο νέων κατηγοριών στην τέχνη, όπως π.χ. η Ζωγραφική Δράσης, το σώμα γίνεται κεντρικό πεδίο δράσης και αναφοράς για τους καλλιτέχνες. Αυτές αντλούν πρωτίστως και συγγενεύουν με την παράδοση του Φλούξους και ποικίλλουν από τα χάπενινγκς του Allan Kaprow, σε ακραίες σωματικές επιτελέσεις που δοκιμάζουν τα όρια της φυσικής παρουσίας. Χάπενινγκς και Αξιονισμοί (Actionisms). Το αίτημα πλήρους εγκατάλειψης της ζωγραφικής, η (επιθετική) κατάρρευση των φραγμών που χωρίζουν τους εκτελούντες από το κοινό, η ηθελημένη αδιαφορία μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος, απουσίας ιστορίας, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη κύρια ιδέα των μοντερνιστών, του έργου τέχνης ως αυτόνομης ολότητας, όλα αυτά είναι μερικά από τα συστατικά μιας αισθητηριακής, γεμάτης ένταση, ενστικτώδους και σωματικής πρακτικής. Η σημασία της καταστροφής, η επιστροφή της τελετουργίας και της θεατρικότητας, το σώμα ως αναλυτικό αντικείμενο και λιβιδινικός χώρος, στην ευρωπαϊκή εκδοχή, τέτοιων δράσεων, των Αξιονιστών. Περφόρμανς. Η έννοια της επιτέλεσης ως κεντρικής στη σύγχρονη τέχνη, όπως νοηματοδοτήθηκε από τους θεωρητικούς J. L. Austin, Roland Barthes, Jacques Derrida, Judith Butler και έδωσε το ιδιαίτερο πλαίσιο της σύγχρονης περφόρμανς. Μια νέα κατηγορία αναδύεται από τις πρωτοφεμινιστικές πρακτικές κυρίως Αμερικανίδων καλλιτέχνιδων μέχρι τις εννοιολογικές επιτελέσεις της Βρετανίδας Mary Kelly και τις πολιτικές επιτελέσεις καλλιτεχνών στο ανατολικό μπλοκ. Σε αυτές τις καλλιτεχνικές πρακτικές, αντικατοπτρίζονται οι πολιτικές ζυμώσεις της εποχής, όπως για παράδειγμα οι φυλετικοί αγώνες, ο αντιπολεμικός ακτιβισμός, ο πόλεμος των ταυτοτήτων, το φεμινιστικό κίνημα και η μετααποικιακή κριτική. Θα παρακολουθήσουμε τη διαδρομή αυτών των πρακτικών, μελετώντας τις κυρίαρχες θεωρίες, καθώς και τα ιδιαίτερα τοπικά πλαίσια που τις διαμόρφωσαν.

Through various moves away from traditional media and the rise of new categories in art, such as Action Painting, the body becomes a central field of action and reference for artists. These draw primarily from and are related to the Fluxus tradition and range from the Happenings of Allan Kaprow, to extreme physical performances that test the limits of physical presence. Happenings and Actionisms. The demand for a complete abandonment of painting, the (aggressive) breakdown of the barriers separating the performers from the audience, the willful indifference between cause and effect, the absence of history, which contradicts the main idea of the modernists, the work of art as an autonomous totality, are some of the components of a sensorial, intense, instinctive and physical practice. The importance of destruction, the return of ritual and theatricality, and the body as an analytical object and libidinal space, in the European version, of such actions, of the Actionists. Performance. The notion of performance as central to contemporary art, as conceptualized by theorists J. L Austin, Roland Barthes, Jacques Derrida, Judith Butler and gave a particular context to the genre of contemporary performance. A new category emerges from the proto-feminist practices of mainly American artists to the conceptual performances of British Mary Kelly and the political performances of artists in Eastern Europe. In these artistic practices, the political ferment of the time is reflected, for example, in racial struggles, anti-war activism, the war of identities, the feminist movement and postcolonial critique. We will trace the trajectory of these practices, studying the dominant theories as well as the particular local contexts that shaped these practices.