Το πεδίο του μινιμαλισμού ως μια κριτική διαμάχη

Abstract

Αναλύουμε τα μορφολογικά στοιχεία μιας νέας τέχνης μέσα από το πρίσμα των αναδυόμενων αμφισβητήσεων της ειδικής φύσης του μέσου και του αυτοαναφορικού χαρακτήρα του έργου. Εξετάζουμε τον τρόπο ερμηνείας και εκλεκτικής υιοθέτησης πτυχών κινημάτων της πρωτοπορίας που οδηγούν σε διαφορετικές καλλιτεχνικές ατραπούς, που μετακινούνται από την άρνηση της επαναληπτικότητας του «νέου» στην ιστορική εμφάνιση των ρήξεων του «μετά» (εισάγοντας δηλαδή στη γενεαλογία των μεταβάσεων από το μοντέρνο στο μεταμοντέρνο, από τον μινιμαλισμό στον μεταμινιμαλισμό, που θα αναπτυχθούν περαιτέρω). Μινιμαλισμός: ένας νέος κανόνας στη βάση ερμηνειών του κονστρουκτιβισμού, του readymade ως δομικής επινόησης, στην αναζήτηση μιας ισορροπίας ακρίβειας του υλικού και του ιδεατού υπό το πρίσμα της ορατότητας (visibility) και της μεταβλητής της εμπειρίας. Η τέχνη της διαδικασίας. Η τέχνη της γης (ως μια πρώτη εισαγωγή στις αναδύσεις πρακτικών που διαμορφώνουν τα περάσματα για πιο αρθρωμένες μετέπειτα πρακτικές που συνδέονται με το σώμα και τον χώρο και θα αναλυθούν περαιτέρω ως μορφώματα π.χ. της περφόρμανς, του δημόσιου χώρου κ.λπ.). Στο τρίτο μέρος αναπτύσσουμε τις θεωρητικές τοποθετήσεις που επιχειρούν να εννοιολογήσουν ιστορικά τις μεταβάσεις από τον μοντερνισμό του συγκεκριμένου μέσου -την προσδιορισιμότητα (specificity) του μέσου από το φορμαλισμό (objectivity) στα προσδιορισμένα αντικείμενα (specific objects)- στη διευρυμένη συνθήκη των μέσων. Οι θεωρητικές και επιμελητικές διευρύνσεις και δημιουργικές εννοιολογήσεις σημείων της νέας τέχνης, όπως αυτή της Rosalind Krauss, του διευρυμένου πεδίου, του ρηματικού χώρου, της ευρετηριακότητας, διανοίγουν νέους ορίζοντες πειραματιστών, που θα συμβληθούν με την ανάδυση νέων πρακτικών, ιχνηλατώντας το ερώτημα της διευρυμένης πρακτικής από τη σκοπιά του μέσου μέχρι σήμερα και τις κριτικές του αποτιμήσεις, όπως αυτές του Hal Foster και πιο πρόσφατες της Anna Chave.

The chapter analyzes the formal elements of new art through the prism of the emerging challenges to the specific nature of the medium and the self-referential character of the work. We examine how aspects of avant-garde movements leading to different artistic trajectories are interpreted and selectively adopted, moving from the negation of the repetitiveness of the "new" to the historical emergence of the ruptures of the "after" (i.e. introducing the genealogy of transitions from the modern to the postmodern, from minimalism to post-minimalism, which will be further developed). Minimalism: a new canon based on interpretations of constructivism, of the readymade as a structural invention, in the search for a balance of precision between the material and the ideal in the light of visibility and the variability of experience. The art of the process. Land art (as a first introduction to the emergent practices that form the passages for more articulated later practices linked to body and space which will be further analyzed as new formations of e.g. performance, public art, etc.). In the third part, we develop the theoretical positions that attempt to conceptualize historically the transitions from the modernism of the concrete medium - the specificity of the medium from formalism (objectivity) to specific objects - to the expanded condition of mediums. The theoretical and curatorial expansions and creative conceptualizations of new art, such as Rosalind Krauss's expanded field, verbal space, and indexicality, open up new horizons for experimenters who will contract the emergence of new practices, tracing the question of expanded practice from the perspective of the medium to the present day and its critical appraisals such as those of Hal Foster and more recently Anna Chave.